2 dagen om nooit te vergeten...

Kennen jullie het gevoel dat het lijkt alsof je mondhoeken met touwtjes vastzitten aan je oorlellen, dat je niet meer kunt stoppen met lachen, non-stop, en dat het lijkt alsof er dans-motortjes onder je voeten zitten? Dat gevoel had ik dus op 14 & 15 juli!

Even terug in de tijd ... Op 7 juli ben ik terugevlogen naar Nld en hebben we een heerlijke laatste voorbereidingsweek gehad. Lekker door mama verwend met tomatensoep, paling en filet americain. Best druk geweest die week, maar met allemaal leuke dingen. Ik had wel heel erg veel last van mijn maag (zo erg dat ik de eerste uren van de dag knock-out was van de misselijkheid en bijna niet kon eten, en nee, ik was/ben niet zwanger!), maar wilde er absoluut niet aan dat dat iets te maken zou hebben met huwelijkszenuwen. Zenuwen ... wie? ik? nee hoor! 3 Dagen voor het huwelijk toch maar aan de Valeriaan gegaan! Achteraf denk ik dat mama toch gelijk had, na ons huwelijk heb ik nl nergens meer last van gehad! We hebben die week de pastoor Moons voor de laatste keer ontmoet om de ceremonie door te spreken, we hebben het burgerlijk huwelijk doorgesproken met Carla, onze ambtenaar vd burgerlijke stand, we zijn uiteindelijk nog 2 hele dagen zoet geweest met bruidsjurk en pak van Ernesto (moest vermaakt worden en duurde allemaal veel langer dan verwacht) en we hebben kennis gemaakt met fotograaf Sicco (een aanrader voor iedereen die ooit nog een fotograaf zoekt, wat een geweldig en fijn mens en super goede fotograaf). Woensdag en donderdag hadden we expres vrijgehouden om rustig naar het huwelijk toe te leven. Ik heb die dagen lekker getut (proef make-up met Daan, pedicure en manicure), Ernesto is donderdag zijn Italiaanse peetouders gaan ophalen van Schiphol met zijn vader en broer en moest nog wat werken.

Uiteraard was het weer nogal een hot topic in huize Spruyt-Panbakker. De weerberichten waren eigenlijk al een week van te voren consequent positief - zon, zon en nog meer zon. De zenuwen mbt weer (we hadden niet echt een slecht weer scenario) waren dan ook vrij snel weg. Hoe dichterbij het huwelijk kwam, hoe concreter de info werd: Vrijdag zou het 'wat koeler' zijn (23/24 graden) en zaterdag zou het stralend maar niet te warm zijn (26/27 graden) ... perfect dus ... en zo geschiedde!

En vrijdag was het dan eindelijk zo ver ... ! Het burgerlijk huwelijk was pas om 16 uur, we hadden dus nog de hele dag 'vrij'. Ik ben 's morgens met Liaan uitgebreid naar de kapper gegaan, we hebben er denk ik 3 uur gezeten (ik in charmante blauwe joggingbroek), en ben uitgebreid geknipt, gekleurd, gewassen en gestyld door Angela. Wat een schat, en wat een heerlijk begin van de dag! We hebben daar alleen maar lekker zitten ouwehoeren en koffietjes gedronken, ik was heel erg rustig (Angela vertelde me dat ze nog nooit zo'n relaxed bruidsje had meegemaakt, normaal zijn bruidsjes altijd nogal bitcherig door de spanning en staan er hordes vrouwen omheen met fototoestellen, wordt Angela helemaal krank van :-) en liet het allemaal maar over me heen komen. Angela kreeg (zowel vrijdag als zaterdag) carte-blanch van me qua haar (we hadden ook geen proef kapsel gedaan), en ik moet zeggen, ze heeft er echt zo iets moois van gemaakt op beide dagen (ook een echte aanrader, kapsalon Sizzling Crackers in Rotterdam)! Rond 2 uur waren Liaan en ik weer terug in Bergschenhoek en kwamen de gasten langzaam binnendruppelen. Ernie liep ook nog lekker in zijn korte broek rond, en iedereen was al hard aan het werk voor ons (het was trouwens een heerlijk gevoel dat wij niets hoefden te doen, dat het ons feestje was en dat de mensen dus ook niets van ons verwachtten!). Daantje heeft vervolgens mijn make-up gedaan en Ernie en ik zijn ons gaan verkleden. Rond 3 uur waren de meeste gasten binnen, waren Adri & Pieter (hele goede vrienden van mama en een soort 'tante' van mij) druk bezig met broodjes en drankjes, en stond iedereen lekker in de tuin te kletsen. Om kwart voor 4 zijn we door het park naar het gemeentehuis gelopen (we waren met 50 man) en werden we onderweg verrast door grote gekleurde/geplatificeerde jeugdfoto's van ons die aan de bomen hingen (ik begreep later dat er een vrij recente foto van Ernie zijn bachelor uit respect voor mijn moeder en oma maar is weggehaald :-).

Wat was het burgerlijk huwelijk leuk en bijzonder, en dat terwijl wij van te voren hadden ingeschat dat het een 'formaliteit' zou worden. Ik was ook echt mega zenuwachtig (ik denk dat de aanvang van ons burgerlijk huwelijk voor mij het meest zenuwachtige moment was van de hele 2 dagen - toen wij gingen zitten bibberden mijn knieen zo erg dat ik ze niet kon rechthouden en ze letterlijk alle kanten op zwiepten. Ik had het ook bloedheet en kan me herinneren dat ik bang was dat er door het zitten een natte plek bij mijn kont in mijn rok zou zitten, ik durfde dus bijna niet te gaan staan voor het JA woord). Toen iedereen zat liepen wij samen met Carla naar binnen, waarna zij iedereen (op een hele lieve en rustige manier) welkom heette. Ook haalde ze wat leuke anekdotes aan (o.a. dat wij haar al een jaar van te voren wilden ontmoeten om te kijken of het wel klikte tussen ons, we wilden er nl graag een goed gevoel bij hebben - dat had ze werkelijk nog nooit meegemaakt!). Vervolgens hebben Liaan en Remco het woord gekregen (onze getuigen en beste vrienden) en die hebben over onze wegen naar het altaar haarfijn beschreven in een interactieve sessie- was echt onzettend grappig! Ze leken we 2 totaal op elkaar ingespeelde stand-up comedians (terwijl ik later hoorde dat ze donderdagnacht nog wat puntjes op de i hebben gezet en tijdens het loopje door het park nog wat hadden geoefend!). Uiteraard kwamen onze typerende karaktereigenschappen voorbij, als ook wat ex-en ... Voor mijn gevoel duurde het 10 minuten, maar ik geloof dat het in het echt bijna een half uur heeft geduurd. Vervolgens nam Carla weer het woord en heeft het JA-woord geleid en hebben wij en de getuigen (broer Bas, broer Kasper, Liane en Remco) getekend. Daarna werden wij heel erg verrast door een prachtig cadeau: Cees, de vader van Ernesto, heeft op speciaal verzoek van Jose, de zus van Ernesto die er door omstandigheden niet bij kon zijn, het gedicht van Jose voorgedragen dat op onze uitnodiging staat. Alle ingewijden weten wat voor mooi en emotioneel moment dit, met name voor Ernesto, was, echt een super mooie verrassing, de tranen vloeiden dat ook rijkelijk.

Na de voltrekking van ons huwelijk werden wij buiten met witte confettie bestrooid en zijn we weer met z'n allen teruggelopen door het park. Gabe & Yas waren al eerder teruggegaan om Adri & Pieter te helpen met het klaarzetten van de champagne. Inmiddels was ook de taart bezorgd door taartarchitecte Tilly. De taart was echt geweldig, 3 etages, frambozenbaravois op een koekondergrond, bezaaid met marsepeinen rozen en hele grote rode koek-rozen er boven op. Echt een kunstwerkje! Bij aankomst in de tuin kreeg iedereen een glas champagne en nam mama het woord. Zij heeft een heel mooi liedje voor gelezen (wat ze met haar koor vaak zingt en haar iedere keer aan ons deed denken) en een prachtige toast uitgebracht. Daarna hebben we anderhalf uur lekker relaxed in de tuin staan borrelen (ik geloof dat ik in het eerste kwartier 3 glazen champi heb ge-at!). Ik vond het heerlijk om het allemaal zo bij mama en Pieter in Bergschenhoek te doen, voelde zo intiem en vertrouwd.

Rond kwart over 6 werd het vertrek naar restaurant Allemansgeest in Voorschoten aangekondigd. Voor ons was een zeer speciale auto met chauf geregeld: De wuppie auto, compleet met champagne en verse aarbeien onder leiding van coureur Beekman. Jammer alleen dat het afscheidingsraampje niet even dicht kon voor een privacy momentje (we waren inmiddels getrouwd maar hadden dat nog niet gepast kunnen vieren :-). Bij Allemansgeest hebben we een uurtje buiten staan borrelen (restaurant ligt aan de Vecht, super mooi!) en daarna van een waanzinnig diner binnen genoten. We zijn begonnen met een timbaaltje van kreeft/garnalen & courgette, gevolgd door gestoomde tongfilets met truffel/roomsaus, vervolgens tournedos met morilles en afsluitend een 'varia van zoete lekkernijen'. Maar daar ging het natuurlijk niet alleen om. Gaby & Yas hadden super lief een speech-schema in elkaar gedraaid en regisseerden met een echt Engels tafelbelletje de volgorde, voor en na iedere gang ging het belletje,stond 1 van hen op en kondigde de volgende spreker aan. Mijn broer Bas beet het spits af en deed dat op onnavolgbare wijze. Ik klapte bijna uit elkaar van trots en liefde voor hem, hij deed het zo geweldig. We hadden hem van te voren al een aantal keer nerveus met een met de hand beschreven papier op en neer zien lopen, hij was er blijkbaar niet gerust op en stak zijn zenuwen niet onder stoelen of banken (ik wist niet dat hij zou gaan speechen, laat staan dat hij het diner zou openen). Maar toen hij eenmaal ging staan heb ik zijn papiertje niet meer gezien, stond hij (op zijn eigen, typerende Bas Panbakker wijze!) te speechen alsof hij niet anders deed, en besprak hij op een hele lieve manier zijn trots voor mij, zijn aanvankelijke scepsis toen ik hem in juli 2004 belde om te vertellen dat 'dit hem echt is' (had hij eerder gehoord!), de afwezigheid van papa, zijn trots dat hij mij de volgende dag mocht gaan weggeven, etc. Het was zeer emotioneel en het mooiste cadeau dat hij mij (ons) ooit had kunnen geven! Na Bas zijn er nog zo veel mooie woorden tegen ons gezegd: De moeder van Ernesto heeft een fotoboek gemaakt van zijn jeugd (had ze tijdens zijn jeugd niet gedaan en heeft nu alles uitgezocht, super lief), zijn zus Jose heeft 7 gedichten voorgedragen (zelfde zus die ook het gedicht van de uitnodiging heeft gemaakt - dan weten jullie wel van welke kwaliteit de gedichten waren, prachtig!), zijn broer Kasper heeft een onvergetelijke speech (van een half uur!) gehouden over de verwachtingskloof ('ik ben register accountant - er mag geapplaudiseerd worden'), het was zo grappig dat er mensen achteraf vroegen of hij echt RA is omdat ze dachten dat hij komiek van beroep was. Menno - onze cupido- heeft ons (ook op zeer eigen, lieve wijze en met een flinke portie lef en kwetsbaarheid) alle geluk gewenst, mijn lieve clubgenootjes van Nyenrode hebben een super lief geillustreerd gedicht voorgedragen, ingelijst (met alle foto's) en cadeau gegeven, en mijn lieve 3 ceremoniemeesters/Rotterdam vriendinnetjes Liaan, Gabe en Yas hebben een sprookje geschreven over 4 prinsesjes (wordt een klassieker als voorleesverhaal, I'm sure!). Sumbat, de Russische vriend van Ernesto (jullie kennen hem wel uit de verhalen!) heeft ook nog een ingelaste speech gehouden over een tijger en een adelaar, maar de kloe ben ik even kwijt! O ja, en we hebben van Annemarie en de meisjes van Nyenrode de site www.familiespruyt.waarbenjij.nu cadeau gekregen! Vanaf nu zullen we jullie dus via de site op de hoogte houden (en kunnen we veel foto's plaatsen zonder jullie mailboxen de overloaded). Al mijn verhalen tot nu staan er trouwens al op, echt super! Tijdens het diner belde Yas en Gabe weer met hun belletje en kondigden 'de bruidegom' aan. Eerst dacht ik dat ze een fout hadden gemaakt, omdat wij pas aan het einde van het diner onze bedankspeech zouden houden. Maar nee, Ernie had een verrassing voor me, hij heeft ons favoriete nummer 'You've got a friend' gezongen / op de piano gespeeld. Hij vroeg me bij hem bij de piano te komen staan, hij begon te zingen en ik liet mijn tranen de vrije loop!

Om een uurtje of 12, na onze bedankspeech voor de mama's en het bruidspersoneel (we hadden gegrafeerde zilveren kandelaars voor mama en het vrouwelijk bruidspersoneel gekocht en gegrafeerde zilveren wijnstoppers voor Elsa en de mannen) eindigde een fantastische dag (met heel veel dank aan mama en Pieter zonder wie we het nooit zo hadden kunnen organiseren!), en ben ik samen met Liane met mama & Pieter meegegaan naar Bergschenhoek, om de nacht gescheiden van mijn (toen al wettige) man door te brengen. Ernesto is samen met Kasper en Remco naar een Van der Valkje gegaan, en ik wil verder niet weten wat ze daar 's nachts gedaan hebben :-)

De volgende ochtend was het vroeg dag, Liane en ik hadden om 8 uur weer met kapster Angela afgesproken. Ik trok mijn blauwe joggingbroekje dus maar weer aan, klokte wat Valeriaan pilletjes weg, en heb me wederom overgegeven aan haar haar-kunsten. Eerste wat ze zei was dat ze graag een indiaantje van me wilde maken ... hellup! Dus ze ging aan de slag met pijpenkrul-tang, vlechtjes, speltjes, etc etc. We hadden mijn sluiertje ook meegenomen en die werd op kunstige wijze in mijn haar verwerkt. Ik moet zeggen dat het resultaat echt helemaal super was (al zeg ik het zelf!). Vervolgens zijn zowel Liaan als ik onder handen genomen door Marcus, een heerlijke 25-jarige jongen (make-up kerel van Mac make-up en model), en het is dat Marcus een wat andere seksuele voorkeur had en ik inmiddels getrouwd was, maar anders ... Nee hoor !!! Liane is omgetoverd tot groene prinses met heel mooi stijl haar en ik heb wel 100 keer gezegd dat het echt 'au naturel' moest blijven omdat mijn man niet van make-up houdt en het liefst had gewild dat ik zonder make-up zou verschijnen op ons huwelijk. Hij heeft het echt super mooi gedaan en om half 11 vertrok is als natuurlijk indiaantje met een joggingbroek en een sluiertje.

Van Daantje, die inmiddels al in Bergschenhoek was, hoorde we dat er al aardig wat activiteit was, en ik wilde niet dat mensen mij zouden zien tot mijn ontmoeting met Ernesto, dus ik werd sneaky naar binnen geloosd en in mama's slaapkamer gezet. Liaan en Daan kwamen me helpen en langzaam gingen we mij aankleden. De zenuwen kwamen lekker los! Sicco de fotograaf was inmiddels ook al gearriveerd en had tegen Daan gezegd dat als ik wat aan had, dat ze hem dan maar moest roepen voor wat foto's. Wij interpreteerden dat 'wat aan' als 'ondergoed aan', dus toen ik mijn kousen en torselet aan had, riep Daan Sicco. Sicco kwam wat verschrikt binnen, maar had al snel door dat het ok was, en heeft toen een leuke reportage van de bruid in ondergoed tussen Liaan en Daan in gemaakt (in bijzondere gevallen op aanvraag beschikbaar!)! Mama hielp me met de kousenband, en in no-time was ik aangekleed. Yassie kwam af en toe even binnen koekeloeren en kon eigenlijk niets uitbrengen zo mooi vond ze me!

Ernesto was inmiddels samen met Remco bij tante Susan aangekomen (de moeder van Liaan die om de hoek woont) en heeft zich daar verkleed en lekker een bakkie zitten drinken. Nog bijna waren ze het boeket vergeten op te halen, maar gelukkig dachten ze er nog net op tijd aan en is Jan Hein (vriend van Liane) even met Ernie naar het dorp gescheurd om het boeket op te halen. En toen kwam het verlossende telefoontje: Ernie mocht komen! Ik stond inmiddels yoga-ademhalingsoefeningen te doen, want had het even niet meer. Toen mocht ik naar buiten, en na wat laatste wanhopig nerveuze blikken naar Liaan stapte ik de slaapkamer uit, het trapje af en daar stond mijn mannetje (en iedereen te klappen!). Ik voelde me op dat moment (en eigenlijk de hele dag door) zo verschrikkelijk mooi en lekker, echt, ik zeg nooit van mezelf dat ik mooi ben (ik vind mezelf nl meer een olifantje!), maar op dat moment was ik echt miss universe en koningin van de wereld in 1 - en dat is te zien op de foto's, komt vast door alle gelukshormoontjes (en de paar kilo die ik was afgevallen door mijn halve maagzweer!). Ernie zag er ook echt mega lekker uit (meerdere mensen hebben hem na het zien van de foto's James Bond genoemd!) in zijn zandkleurige, soepele, linnen maatpak.

Na heel wat ooohh'tjes en aaahh'tjes (en een paar tranen uiteraard!), zijn we foto's gaan maken in het park. Eerst met het bruidspersoneel (omdat zij daarna weggingen naar Bloemendaal om daar eea te organiseren) en vervolgens met de familie. Ik moet zeggen, de foto's op het strand zijn mooi (later meer daarover), maar de foto's in het park en de in de tuin van mama en Pieter zijn ook echt super. Al dat groen van de bomen, het roze van de hortensia's, de blauwe lucht en alle mooie kleuren van de kleding van iedereen (alle mannen hadden bijna linnen pakken aan!). Adri en Pieter waren inmiddels al weer lekker broodjes aan het smeren en drankjes aan het inschenken, en de sfeer was super feestelijk. We hebben na de foto's lekker geluncht en koffie/thee gedronken in de tuin (en heel veel water want het was prachtig weer!) en rond kwart voor 2 werden wij geroepen voor weer een verrassing: Bas had een super mooie blauwe oude glimmende Jaguar geregeld om ons naar Bloemendaal te brengen! Het was even een klus om er in de komen met mijn jurk (en mijn hele bovenstuk was binnen no-time uit omdat er geen airco in de auto zat en ik even wat extra adem nodig had) maar wederom voelden we ons een prins en prinses! Mijn prins had die nacht toch een beetje te ver doorgezakt dus heeft onderweg een uur liggen tukken, en ik heb alleen maar als een blije kip uit het raam zitten kijken, lekker met Bas zitten ouwehoeren (hij reed met ons en de chauf mee) en als een soort Maxima zitten zwaaien naar mensen! Ondertussen was het bruidspersoneel (en mama Elsa en de kinderen van haar vriend Ab) al heel druk bezig op het strand met het klaarzetten van het prieeltje, de banken, het gospelkoor was aan het sound-checken, de disco werd opgezocht, etc etc. Uiteraard hebben wij hier niets van meegekregen.

Aangekomen bij Parnassia wilden wij natuurlijk niet dat de gasten ons al zouden zien (helemaal niet omdat ik in mijn torselet liep omdat ik mijn bovenstuk niet meer aan kreeg - ik had dus even het jasje van Bas aangetrokken, niet echt charming!), dus we zijn via de zij-ingang binnengesmokkeld. Vraag niet hoe ... we moesten een duin beklimmen en ik ben door Veysel en Kris (mannen van Gabe en Yas) soort van naar boven getakeld (ik liep toen nog op mijn hoge hakken, die snel daarna verwisseld werden voor mijn witte trouw slippertjes met pareltjes! Vanaf dat moment hebben we lekker in het chill-hok gezeten (waar ook alle spullen van het bruidspersoneel lagen), waar het bruidspersoneel een laptop had staan met de foto's van Menno van vrijdag - super leuk! Dat haalde ook een beetje de zenuwen weg, en voordat we het wisten was het al tijd om aan te treden. Pastor Thijs Moons and mijn broertje kwamen bij ons in het hok, en ik moet eerlijk zeggen dat er vervolgens een kleine gaatje in mijn geheugen is ontstaan. Ik kan me nog herinneren dat Liane ons (Bas en mij, Ernesto en de pastor waren toen al weg) riep dat we nu echt moesten gaan lopen, maar hoe lang dat duurde en waar we precies vandaan kwamen ... toch weer een beetje nerveus! Het volgende moment was echt alles-overweldigend (Ernesto en ik zijn het er over eens dat dit waarschijnlijk HET meest indrukwekkende moment van het hele huwelijk was): Bas en ik kwamen het kamertje uit en liepen het strand op. Dat gevoel is niet te omschrijven. In 1 klap zie je hoe oogverblindend alles er uitziet, hoe prachtig het prieeltje staat (heel veel dank aan Elsa die dit voor ons gemaakt heeft, wat was het mooi!), hoe de zon en zee schitteren, hoe al je vrienden & familie (waarvan we er veel al een hele tijd niet hadden gezien door Moskou) rechts en links van je staan te klappen op de prachtige gospelmuziek (Rejoice!), en het allerbelangrijkste: Hoe de liefde van je leven op je staat te wachten. Man oh man, ik voelde me echt net een mega rockster die opkomt in de Arena terwijl 50.000 man uit hun dak gaan! Bas en ik liepen langzaam naar voren met kleine Roos en Fien als bruidsmeisjes (Ernesto en pastor Moons waren voor ons met kleine Jos en Sam opgekomen), en toen gaf Bas mijn rechterhand symbolisch weg aan Ernesto, terwijl hij hem nog even in zijn oor fluisterde dat hij goed voor me moest zorgen (deze laatste zin heb ik niet bewust meegekregen, maar weet ik nog uit het draaiboek en heb even bij Bas gecheckt of het inderdaad zo gegaan is!).

Pastor Moons heette iedereen welkom, en in het bijzonder de familie, bruidspersoneel en de buitenlandse gasten (Italiaanse peetouders en een aantal Russische gasten) en is vervolgens doorgegaan met de schriftlezing (Korienthiers 13 over geloof, hoop en liefde). Het overkoepelende thema van onze ceremonie was 'omdat jij uniek bent' (denk aan de vingerafdruk op onze uitnodiging - eerlijkheid gebied te zeggen dat onze mama's en de pastor dit voor ons bedacht hebben...). Tijdens de ceremonie hebben pastor Moons en beide moeders een toespraak gehouden over geloof, hoop en liefde. Thijs beet het spits af en sprak over geloof ('geloven is met open hand staan en je verwonderen over het gheim van leven') en introduceerde de schelp, het symbool van de pelgrim, het symbool van onderweg zijn. Na een prachtig lied van het gospelkoor (Ain't no mountain) hebben Ernesto en ik onze zelf gemaakte huwelijksbeloften naar elkaar uitgesproken, en ik moet zeggen, het ging wonderbaarlijk goed! Wat de ceremonie nog bijzonderder maakte was dat wij van te voren niets wisten van wat er gezegd zou worden (behalve natuurlijk de schrijftlezing), alles was dus een verrassing, ook onze beloftes naar elkaar. Na dit zeer emotionele moment (achteraf hoorden wij dat er ook door 'het publiek' flink gejankt is tijdens het uitspreken van de beloftes, zelfs door een paar mannen ... ik noem geen namen! Ook het gospelkoor jankte gezellig mee!), leidde Thijs het JA woord (wij mochten tijdens onze getuigen gaan staan en 'ja ik wil' zeggen). Weer tranen ... Mama heeft vervolgens een prachtige toespraak gehouden over hoop, over vertrouwen, over dat er voor problemen altijd weer oplossingen komen ('Hoop doet je reikhalzend uitzien naar meeren beter en verder leven'), ze sprak zo uit eigen ervaring, om kippevel van te krijgen. Mama vroeg vervolgens Jos en Sam om de ringen naar voren te brengen (die in een hele mooie grote schelp vol met zand waren gelegd) en eindelijk zat dan die mooie dikke witgouden ring om zijn vinger! Thijs sprak de huwelijkszegen uit en legde samen met onze moeders de hand op (een heel spritueel moment, alsof je even in contact kwam met het 'grotere'). Het gospelkoor zong aansluitend 'You've got a friend' ... zeer emo voor ons allebei. Elsa heeft vervolgens als 3e spreker over Liefde gesproken, ook weer zeer ontroerend ('door er te zijn voor de ander voed je de liefde en word jij op jouw beurt ook weer gevoed') en heeft de deelceremonie geintrduceerd. Mama heeft maanden geleden (met Sjors!) schelpen gezocht op het strand, Elsa heeft hier gaatjes ingemaakt en zakjes gemaakt met daarin (speciaal in Frankrijk gekochte) bruidssuikers en er een kaartje aan gemaakt met 'Omdat jij voor ons uniek bent - 15 juli 2006 - Hanneke en Ernesto'. Dit hele pakketje hebben wij gedeeld met onze gasten als alternatieve deelceremonie. Na het delen heeft pastor Moons de dienst afgesloten met het Onze Vader en heeft het koor 'Oh happy days' ingezet ... wat een afsluiter! We vonden het zo cool dat we niet wilden dat ze ophielden, we bleven maar staan luisteren, wat een lied en wat een uitvoering!

Na de ceremonie heeft Remco de champagne ontkurkt en zijn we lekker gaan borrelen (weer even 3 at-jes getrokken!). Alles liep precies zoals we hoopten, we kregen geen 'rijtje' maar liepen gewoon lekker rond tussen de gasten. Een uurtje later hebben we het (mediteranese fingerfood) buffet geopend, 3 happen genomen en zijn we er samen met Sicco tussenuit gesneakt om foto's te maken op het strand. Denk dat dit misschien wel de meest coole foto's van het huwelijk zijn geworden, we staan daar lekker gek te doen bij de zeerand, we staan te springen, zijn even met z'n 2tjes, het licht is super mooi, echt top-werk van Sicco! Na deze 'reportage' hebben we ons even teruggetrokken in ons chill-hok (ik moest me echt even uitkleden, torselet zat te strak, kreeg te veel last van mijn buik) alvorens het feest losbarstte. De eerste dans was echt zo leuk! We hoorden de muziek (I'm so excited!), Ernie werd helemaal wild en begon te rennen, ik kon niet rennen door mijn jurk en kwam voor mijn gevoel een halve minuut na hem de zaal binnen, overal was gekleurde confetti en iedereen stond in een grote circel om ons heen. We gingen helemaal uit ons dak! Vervolgens hebben we mama en Bas er bij getrokken, en kwam eigenlijk iedereen dansen! De komende uren kan ik eigenlijk in 1 zin samenvatten: Ik heb non-stop gedanst! Echt, ik kon niet ophouden met lachen en dansen, had het zo super naar mijn zin, had het gevoel alsof ik knetterend lam was, terwijl ik bijna niets edrinken heb. Iedereen heeft volgens mij een super tijd gehad! Een gedeelte van de mensen zat lekker buiten te ouwehoeren (er schijnt een prachtige sunset te zijn geweest wat nogal wat romantische tafereeltjes heeft opgeleverd), een gedeelte stond te drinken bij de bar, een gedeelte (vooral meisjes!) stond t dansen. De hele sfeer was zo relaxed! Om een uurtje of 11 werd het kouder en kwam eigenlijk iedereen naar binnen, met als gevolg dat het super druk & gezellig werd op de dansvloer. Ondertussen onderging ik ook nog een korte (nou ja, korte, met 15 dronken mannen duurt het al snel een half uur ...) dispuutstraditie van de Waldolala mannen (het publieke gedeelte was dat ik op hun schouders op het nummer Waldolala van Luv werd binnengebracht ... hellup!). De hotdogs gingen op een gegeven moment rond en voordat ik het wist kondigde de disco-mannen aan dat het feest bijna ten einde was en dat er nog 2 speciale nummers voor het bruidspaar zouden komen. Ik vond het echt zo klote dat het over was .. ik kon alleen maar 'nee' roepen! Het eerste nummer was 'Samenzijn' (ingewijden weten waarom dit zo'n speciaal nummer voor ons is), en wij begonnen heel vrolijk&blij samen, vervolgens trok Ernie Remco er bij en ik mijn broertje, de 2 mannen gingen alleen maar heel gek doen en Bas en ik kregen even een emotionele nervous-breakdown! Het allerlaatste nummer was 'Time of my life' van Dirty Dancing - het perfecte laatste nummer vonden wij! Ook dit was weer zo'n 'top 3 momentje' - wij stonden samen helemaal uit ons dak te gaan terwijl iedereen om ons heen stond te joelen! Vervolgens werd nog een afscheidslied ingezet en werden we weer even ons chill-hok ingedreven. Wat er toen allemaal gebeurde weet ik eigenlijk niet meer, ik weet alleen nog dat we het strand opliepen (was beetje van slag, had ik niet verwacht!), en dat iedereen met sterretjes in een haag stond en dat er bij de zee een boot van de reddingsbrigade lag! Weer zo'n top 3 momentje, wat een verrassing! De (extreem vriendelijke) mannen en vrouwen van de reddingsbrigade legden ons uit dat we een pak aan moesten tegen de kou (ze hadden voor mij een XXXL meegenomen ivm mijn jurk!), onze schoenen gingen uit en ik werd in mijn pak gehesen. Na nog een paar hele dikke kussen van ons bruidspersoneel zijn we de zee ingelopen en in ons huwelijksbootje gestapt. We gingen zitten, iedereen stond de zwaaien, we stoven met 50 km de zee op, ze hemel was strak vol met sterren en we voelden ons alsof we op weg waren naar de hemel. Ongelovelijk cool!

We zijn door de boot afgezet een stukje verder aan de kust van Bloemendaal (we hebben denk ik een kwartiertje ofzo gevaren), waar een grote jeep op ons stond te wachten die ons (voor mijn gevoel verticaal) het strand opreed, alwaar op de boulevard een taxi op ons stond te wachten. Toen wij aankwamen waren de kroegen van Bloemendaal aan Zee aan het sluiten en stonden er wel 200 dronken mensen op straat. Zij zagen dus een jeep met 2 drenkelingen in reddingsbrigade-pakken aankomen. Vervolgens gingen die pakken uit en zagen ze een bruid en bruidegom er uit kwamen ... ! De taxi heeft ons naar het prachtige hotel Duin en Kruidberg gebracht, waar de fakkels in de tuin brandden en er een meneer op ons stond te wachten in de prachtige kasteeldeur en de legendarische woorden uitsprak 'welkom meneer en mevrouw Spruyt!'. Op de kamer aangekomen lagen er allemaal verrassingen op ons te wachten, lieve kaartjes, rozeblaadjes, massage olie, een boekje met mooie one-liners van alle gasten, etc. Ook kwamen ze al snel door met de champagne, fois gras en gerookte zalm, wat een feest! We zijn lekker in bad gaan zitten met champagne en hebben de grote evaluatie gestart (heb je even, daar heb je wel 3 weken voor nodig, gelukkig hadden we die!). We hebben een heerlijke nacht gehad en toen we als getrouwd stel in een hele mooie roes wakker werden kregen we een prachtig (champagne) ontbijt. Er kwam geen einde aan het feest ...

In een volgend bericht meer over onze geweldige honeymoon!

Veel liefs van 2 intens gelukkige mensen uit Moskou!

ps: Voor Skype gebruikers: Mijn account is veranderd (ivm computerprobleempjes). Jullie kunnen we vanaf heden vinden als hanneke.panbakker
Ik hoop van jullie te horen! xx