Wilders extreem..? Wij hebben Zhirinovski!

26 januari 2007

Zo, de winter is even onaangekondigd binnen komen waaien, en hoe! Gistern en eergisteren was ik weer in Kazan (Tatarstan), we hebben sinds kort daar ook 2 NRO accountmanagers met wie ik nader kennis wilde maken. Woensdag was het echt een prachtige dag, - 16, stralende blauwe lucht, zonnetje, was een plaatje om Kazan zo te zien. Alleen zoooooooo koud. ’s Avonds ging ik nog even een wandelingetje maken (naar een sushi tentje), mijn neusharen (waarvan ik niet wist dat ik ze had) en wimpers binnen 3 seconden bevroren. Gisteren was het heel ander weer, het begon ’s morgens flink te sneeuwen en dat werd in de loop van de dag alleen maar erger. Einde van de dag lag er overal sneeuw, verkeer ontregeld, geruchten over het airport dat zou worden gesloten. Mijn vlucht stond om 7 uur op de planning, toch maar naar het airport gegaan om te kijken wat er zou gaan gebeuren. Totaal verlaten daar, sneeuwhopen van een halve meter voor de deur, maar wel 2 Russische chickies die (uiteraard op naaldhakken) mij bibberend vertelden dat de vlucht gewoon door zou gaan. Inmiddels had ik al doorgekregen dat 2 van de 3 airports in Moskou gesloten waren (en dat moet het echt wel heavy shit zijn, want in Moskou zijn ze qua sneeuw wel wat gewend). Met de andere passagiers zijn we in een hal gezet, alwaar na ongeveer een uur wachten een mannetje kwam vertellen dat er een technisch mankement was aan het toestel en er nog minimaal een uur zou duren. 5 Minuten later echter moesten we opeens met grote spoed een busje in om naar het toestel te gaan. Toen gingen alle alarmbellen rinkelen, het verhaal van Ernie en zijn vlucht naar Almaty lag nog vers in het geheugen (Russen doen gewoon alsof er niets aan de hand is, lootsen je het vliegtuig in, geven je te eten, laten je wachten totdat je een ons weegt en zeggen na 8 uur wachten dat ze niet weten hoe lang het nog gaat duren...). Nu was het busje al snel vol, dus wachtte ik (aangezien het -16 was) binnen in de hal. Dat mocht dus niet en een Baboesjka (oma) begon hard te schreeuwen dat ik buiten moest wachten en niet binnen. Pardon? Het is – 16! Na zeker 5 minuten kwam het busje terug en zijn we naar het toestel gegaan. Na een half uurtje wachten zette het toestel zich toch in beweging en na een turbulent ritje ben ik gisteravond wonder boven wonder met slechts anderhalf uur vertraging gewoon in Moskou geland! Een hele aardige taxichauf stond heel goeiig op me te wachten, en de hele stad (vanuit centrum, omgekeerde richting dus van die ik opging) stond gewoon STIL. Er lag echt overal sneeuw, op de snelwegen ook zo’n 20/30 cm, en dit was dus zo’n historische dag waarop collega’s van me er met gemak 5,8 of zelfs 10 uur over doen om thuis te komen (en nu denken jullie dat ik overdrijf, nee dus, een collega van mij heeft er 4 maanden geleden een keer 12 uur over gedaan ... echt waar!).

25 februari 2007

Alweer een maand verder, een maand waarin we weinig thuis zijn geweest. De week na Kazan ben ik 2 dagen naar Rostov-on-Don gegaan, een week later 2 dagen met mijn baas Lionel naar StPetersburg (Lionel wilde met eigen ogen zien hoe ‘mijn’ winkels een jaar na de start van NRO er uitzagen), en weer een week later zijn we 4 dagen naar Nld geweest ter ere van het huwelijk van Liaan en Jan Hein! En nu dus weer even ‘thuis’.

Een paar anekdotes van de afgelopen trips:

Bij het inchecken voor Rostov-Moskou raakte ik in gesprek met een Russische stel. De babushka (oma) in mega-bontjas van het stel was echt gefascineerd door mij. Ze sprak uiteraard geen woord engels, dus alles moest in het Russisch. Om een lang verhaal kort te maken zag ze een soort verloren dochter in mij, en wilde me graag op sleeptouw nemen. Ze had dan ook binnen mum van tijd met de steward geregeld dat we voorste rij business class konden zitten, de champagne werd aangerukt, en de steward bleef maar doorkomen met Russiche ‘lekkernijen’ (ze houden hier nogal van dikke plakke worst met veel vet eraan, stukken vis, veel vette huzarensalade, etc – niet echt aan mij besteed ). Toen ik haar vertelde dat ik 30 ben, hard werk, vooralsnog kinderloos ben maar wel recentelijk getrouwd, was ze hoogstverontwaardigd. Hoe haal ik het in mijn hoofd om op mijn leeftijd nog niet aan kinderen te zijn begonnen? Ik ben AL 30, veel te oud, ik had er al 10 jaar terug aan moeten beginnen (als ik even terugdenk aan het vriendje dat ik 10 jaar geleden had en de leeftijdsfase waarin ik toen zat, ben ik er van overtuigd dat het een zeer verstandige keuze is geweest! Dit verklaart ook direct het hoge percentage alleenstaande jonge moeders in Rusland ...). Babushka stond er op dat ik haar mijn telefoonnummer gaf, want ze wilde heel graag in contact blijven. Uiteindelijk heb ik haar maar ons huisnummer gegeven met de smoes dat ik binnenkort van mobiel nummer zou veranderen. Nog niets van gehoord zo ver, ppffh...

Toen duidelijk werd dat ik mee zou gaan met Lionel naar StPetersburg, was hij direct door het dolle heen. Hj had al een prive trein coupe gereserveerd, en ik mocht wel bij hem in de coupe, niet wetende dat het een coupe met 2 bedden was ...! We namen de middagtrein, die er 5 uur over doet om in StPete aan te komen, en op zich natuurlijk best relaxed als je een tukkie kan doen tussendoor. Als je alleen naast je baas ligt, die alleen maar schunnige opmerkingen maakt en het hele kantoor afbelt dat we samen in bed liggen, wordt het toch een iets ongemakkelijke situatie! Die man is echt zo geobserveerd door vrouwen, is niet normaal. Zit ook de hele dag door schunnige smsjes te sturen naar god mag weten wie, maar dat het niet naar z’n vrouw is, is me inmiddels wel duidelijk. Uiteindelijk hebben we 2 goede dagen gehad, mijn team heeft het super goed gedaan en Lionel was (voor zijn doen) erg tevreden. Ook altijd interessant om van dichtbij mee te maken wat hij nu de hele dag doet, professioneel gezien dan, want hij wordt dus echt non-stop gebeld door alle grote jongens uit de industrie, toen wij in de trein zaten belde de commerciele man van 1 van de grootste retailers over hun mogelijke entree op de Russische markt en het advies wat ze daarbij willen van P&G. Gelukkig deelt Lionel zo ongeveer alles, ook over wat er intern speelt, dus da’s natuurlijk super voor mij om van te leren.

Het weekend na StPete was er op zaterdag een langlauf-charity-event voor ‘downsite up’ de vereniging voor kinderen met het Down syndroom in Moskou. Taeke langlaufde mee en wij en Casper gingen mee om te sponsoren en aan te moedigen. Had heel wat voeten in de aarde om het park te vinden waar het event zich afspeelde. We moesten een kleine afslag van de MKAD hebben, de Moskouse ring, 12 banen breed. Na 2 keer fout rijden (met alle gevolgen van dien, draaien op een 12-banige weg is niet zo eenvoudig, we waren dan ook al 2 uur onderweg), dachten we de afslag gevonden te hebben. Het voldeed aan de beschrijving, net na een voetgangersbrug, een kleine afslag. Wij er af, het ‘stop’ bord en ‘verboden in te rijden’ bord negerend. Zal wel goed zijn dachten wij... Na 3 borden begon het terrein er toch wel een beetje grimmig uit te zien, toen we dus een politieauto zagen staan, stopten wij naievelingen dan ook even om de weg te vragen. Taeke stapte uit, en voordat ik het doorhad renden 2 dolgedraaide politeagenten op onze auto af schreeuwend om een ‘propusk’ (vergunning). Hadden we overduidelijk niet. Direct werden al mijn (als chauf) documenten ingenomen. Bleek dat we ons op een hoogbeveiligd staatsterrein bevonden, geen idee wat ze daar precies uitvoerden. Taeke is bij de 2 mannen in de lada gaan zitten, duurde voor mijn gevoel wel een kwartier, en nadien vertelde Taeke dat ze gewoon een kwartier lang hebben zitten bellen en niets tegen Taeke hebben gezegd (behalve dan het standaard ‘groot probleem’ en de nodige rechtbank-dreigementen). Taeke is uiteindelijke volledig uit zijn slof geschoten, dat we alleen maar toeristen zijn die verkeerd zijn gereden, en dat ze zich moeten schamen voor deze vorm van Russische gastvrijheid. En dit allemaal in vloeiend Russisch. Blijkbaar waren de heren agenten zo onder de indruk, dat ze hem direct mijn documenten teruggaven, hem de weg uitlegde en goededag wenste. Vreemd, maar gelukkig goed afgelopen!

Na een uurtje langlaufen en de nodige gluhwein en shaslick, was het wel tijd voor een lekkere lunch. Wij dus met z’n 4en naar AIST, DE meest decadente tent van Moskou. We begonnen met een wijntje en een soepje om 4 uur ‘s middags, en 10 uur later (!) verlieten we katjelam en straatarm het pand. 7 Flessen wijn, 12 mojitos, om het uur wat eten dat doorkwam, en maar ouwehoeren. Was echt een super dag!

De week erna zijn we op woensdag naar Nld gevlogen, omdat op zaterdag Liaantje mevrouw Lens zou gaan worden! Was echt een heerlijk weekend. Woensdagavond met Liaan naar Kaan, de pasgeborene van Gabe en Veysel, gaan kijken, zo bizar om 1 van je beste vriendinnetjes opeens als mama te zien, te ontroerend! En wat een mooi mannetje! Donderdag en vrijdag overdag lekker dingetjes geregeld voor het huwelijk (cadeau ophalen, menukaartjes printen etc), donderdagavond gezellig gegeten met Liaan, Jan Hein, Peter & Ellen, en vrijdagavond laatste avondje van Liaan als Liane Bolk gevierd bij haar ouders thuis. En zaterdag was het dan zo ver! Het was prachtig weer, Liaan was eigenlijk best heel relaxed, en we begonnen de dag (precies als op mijn eigen huwelijk) bij kapster Angela en visagist Marcus in Rotterdam. Na het aankleden heeft Ernie de bruid en haar ouders naar het Heerenhuys gechaufd, en ik ging erachteraan met mama. Wat was het geweldig! De ceremonie was heel mooi met prachtige muziek, ik heb gespeeched, en was daar best tevreden over (was wel heel zenuwachtig) – er was zelfs een Maxima traan bij Liaantje op haar wang! Vervolgens lekker geborreld, heerlijk gedineerd en een super feestje gevierd! Heel hard gedanst en gedronken, heerlijk met iedereen staan ouwehoeren, was echt super! En wat straalden Liaan en Jan Hein, dat was nog het allermooiste! Maakte me zo gelukkig om hen zo te zien! De newly weds hebben de huwelijksnacht doorgebracht in hotel New York, waar wij de volgende ochtend zijn gaan brunchen (hebben zelfs de bruidssuite nog even kunnen zien!). Was echt al met al een waanzinnig weekend met ontzettend veel liefde en vrolijkheid! Heerlijk!

Maandag zijn we teruggevolgen naar Moskou, Ernie is op het airport gebleven omdat het meteen door moest naar Kazan en later in de week naar Kazachstan. Ik ben door naar huis gegaan en heb een vrij rustige week thuis gehad en eigenlijk vooral hard gewerkt. Ernie is vrijdag thuisgekomen, gelukkig maar, want blijf het hier heel ongezellig vinden zonder hem. En nu dus weer samen terug in, het zeer koude, Moskou. Temperatuur varieert van -22 (eergisteren) tot -10 (vandaag), maar de lucht is strakblauw en de stad ziet er super uit! Eergisteravond (nadat we een heerlijk dik 2-persoons dekbed bij Ikea hadden gekocht!) ging Ernie nog even met de auto naar de moyka (wasstraat), bleek geen goed plan. De volgende ochtend wilden we wegrijden, maar dat lukte niet erg. We dachten dat we vaststonden in de sneeuw. Ernie dus duwen, ik heel hard gassen, Bleek dat de achterwielen geblokkeerd waren omdat ze vastgevroren waren! Uiteindelijk met emmertjes warm water de boel weer ontdooid!

Ten slotte nog even dit: Ten eerste publiceert mijn lieve man sinds een maand een wekelijkse blog, om zijn visie op de wereld en het nieuws met derden te delen. Objectief gezien kan ik zeggen dat het een zeer laagdrempelige blog is, en op een prettige manier een kritische blik geeft op relevante wetenswaardigheden en gebeurtenissen. Mochten jullie geinteresseerd zijn: http://ernie2007.blogspot.com.

Ten tweede vond ik een stukje dat Victoria Koblenko heeft geschreven in de Metro van December. Mochten jullie denken dat Wilders extreem is ... Het is de vertaalde speech van een beschonken leider van de Liberaal Democratische Partij in Rusland, Vladimir Zhirinovski, een fervent aanhanger van Poetin.

Voor diegenen die niet tegen scheldwoorden kunnen: Nu afhaken en tot de volgende update. Voor de anderen, lees verder en huiver ...

“Je moet geen grappen maken met deze oorlog. Het is hier geen Duitsland of Afganistan, George, Je soldaten zullen hier aan flarden worden gescheurd, De creme de la creme van de 250.000 Irakese soldaten zulen de hele woestijn in 1 uur doorlopen om jouw journalisten en diplomaten op te blazen. Berg je munitie maar lekker ver weg op, cowboytje en vergeet de heldendaden van je papa. Je staat op het punt om een historische fout te maken, teringlijder. Denk aan je land, tyfushond. Amerika sterft een langzame dood onder jouw bewind. De jeugd vlucht, niemand wil meer in je takkenland wonen. En die kutdollar, dat groene, smerige briefje! Je hebt niet eens muziek in je land, apenkloot.

Heel de wereld luistert naar Tchaikovsky, Dostojevski. Alle sportkamioenschappen worden door ons gedomineerd, wrattenkont. Denk je werkelijk dat je nog meetelt? Rusland, dat is pas wat telt! Hier houden we tenminste van onze president. In jouw land, ritst een of andere afgelikte paardenkut de gulp van de president open om hem af te zuigen. De gulp van het staatshoofd in zijn eigen kantoor note bene! Is dat Amerika? Jullie zijn een stelletje onanisten en aarsbeffers!

Bagdad is geen Berlijn, sukkel! Het is geen Kaboel. Deze president stuurt je naar de hel. Je zal Irak nooit overwinnen. Zoals Napoleon Waterloo verloor en Hitler Berlijn, zo zal Bagdad je laatste nerderlaag zijn. Het zal je graf worden, gleufridder. Ga maar lekker in je jeepje naar je Texaanse ranch en leer Spaans, druipscheet. Want New York spreekt al Russisch. We zullen nog tien miljoen Russen naar New York sturen, zodat we daar onze eigen president kunnen kiezen.

Moskou wil deze oorlog niet. Snap dat eens! Laten we samen een bommetje op Tblisi gooien. Laten we Australie op de bodem van de oceaan verdwijnen. Wil je dat George? Wil je onze rakketten zien? ’s Nachts zullen onze geleerden de as van de aarde zodanig veranderen dat jouw rotland onder de oceaan komt te liggen. Weet je wel met wie je speelt, anuspiloot? Zes miljard mensen willen deze oorlog niet. Kan je wel tellen, analfabetn teringmongeel? Een, twee, drie ... zes milard mensen!

Onze jongens willen die stoephoer van een Condoleezza Rize, ja die halfzwarte afgekeurde straatkut wel een lesje leren. In 1 nacht zullen ze haar oorlogszucht temmen. Ze zal verdrinken in het Russiche sperma totdat het haar oren uitkomt. En kapotgeragd zal ze naar het Amerikaanse consulaat in Moskou kruipen om jou, George, te smeken deze oorlog te stoppen. Dus, beste darmneuker, ga lekker gokken in las Vegas en vergeet Bagdad.”

Lang leve vrijheid van meningsuiting ... vooral die van Russische politici ... .

Tot snel! xx Han