Spruytje Junior op komst !!!

11 april 2007

Sinds mid feb heb ik jullie helaas niet kunnen updaten over wat er allemaal met ons in Rusland gebeurde, omdat we een geheimpje voor ons wilden houden en ik bang was dat ik anders te veel zou loslaten. Ik begin dit keer met een stukje wat Ernie heeft geschreven voor Vrouwendag (18 maart - een grote feestdag in Rusland):

------
" Zomaar een verhaaltje voor Hannie als verrassing voor Vrouwendag 2007… door Ernie:

In tijden niet zoveel gedronken. En toch wist ik nog alles en hebben we uiteindelijk als laatste het pand verlaten. Liane en Jan Hein hebben echt een top huwelijksdag gehad. Ze zagen er zo vrolijk uit en de volgende ochtend tijdens het ontbijt in Hotel New York nog steeds. Ik was blij dat we even langs geweest waren. Ik was blij om daarna mijn zus en de nichtjes nog even te bezoeken. Maar ik was ook blij dat ik nog even een tukkie kon doen, voordat we weer doorreden naar Amsterdam. Want wat was ik brak.

Ik werd wakker door Hanneke die door de kamer liep. Iets in mijn onderbewuste ergerde zich aan haar. Kon ze me nu nooit een keertje laten slapen? Toch viel ik weer weg. Ik werd even later weer wakker door haar liefkozingen. ‘Lief je moet even wakker worden’. Ik deed mijn ogen open en legde mijn hoofd op haar schoot. Ik was verward, zoals je dat bent als je abrupt uit een diepe slaap gewekt wordt. ‘Ik denk dat je papa wordt…’. Ik was opeens nog veel verwarder. ‘…maar ik weet het niet zeker.’ Totale verwarring.

Opeens realiseerde ik me wat ze zei en was ik met name heel gelukkig. Maar waarom wist ze het niet zeker? Ze kreeg tranen in haar ogen. Ik begon haar gezicht te aaien en te vertellen hoe geweldig dit was. Ze vertelde dat ze tijdens mijn slaap de verleiding niet had kunnen weerstaan om een test te doen. Ze had over de stick geplast en er verscheen een heel licht gekleurd streepje in het controlevak. Het streepje was zo licht dat het nauwelijks te zien was. Was het wel fel genoeg om te concluderen dat we zwanger waren?

Liane! Liane was met Jan Hein om de hoek bij haar ouders. Ik schoot in mijn joggingbroek en we gingen op pad. Ze waren blij verrast ons weer te zien. Liane moest mee naar buiten om de stick te bekijken. Ze twijfelde. Jan Hein! Ook hij twijfelde. Ok, dan halen we tante Susan er ook nog even bij. En ook tante Susan kon geen uitsluitsel geven. Liane en Jan Hein hadden in de huwelijksnacht een mandje gehad met gadgets, waaronder een zwangerschapstest. Het was zondag, dus de winkels waren dicht en wij moesten nu naar Amsterdam, maar spraken af daarna bij ze op de Meent langs te rijden om deze test te doen om alle twijfel uit te sluiten.

In Amsterdam had Hanneke een bijeenkomst met het aanstaande paar An & Martijn, en hun bruidspersoneel, voor alweer het volgende huwelijk. Ik zette haar af en ging een uurtje met mijn broer op stap naar een Turkse koffietent. Het waren de langste uren in mijn leven. Niet omdat mijn broer zo saai is uiteraard, maar dat behoeft geen uitleg. Na 2 uur ging ik Han ophalen. Ik dronk nog even een glaasje mee en kwam in gesprek met een van de beste vrienden van Martijn. Vroeg mij of wij al kinderen hadden. Ik kon een grijns niet onderdrukken.

Vervolgens weer in de auto en plankgas naar Rotterdam. 10 minuten voor aankomst belde Liane: de zwangerschapstest was zoek. Shit, shit, shit. Ze heeft vervolgens op internet de dienstapotheek gelokaliseerd, waar we meteen langs zijn gereden om maar liefst 2 nieuwe testen te kopen. Aangekomen op de Meent – waar het bruidspaar hun koffers aan het pakken was voor de huwelijksreis naar Nieuw Zeeland – heerste er een opgewonden sfeer. Wij waren bloednerveus, maar ook Liaan en Jan Hein leefden met ons mee. Hanneke verdween snel naar het toilet met haar test, en ik nam de tijd op. Binnen 2 minuten was er resultaat: er verscheen weer een vage streep in het controlevak, zij het al iets duidelijker. Maar deze test was van een ander merk, dus wat zei dat nu helemaal.

Toen kwamen we op het briljante idee om de gebruiksaanwijzing te checken. Hierin stond dat ook een lichte streep duidde op zwangerschap, omdat de strip reageert op de aanwezigheid van een zwangerschapshormoon en je niet een beetje zwanger kunt zijn. Eerst hebben we elkaar met zijn allen omhelst en toen hebben Jan Hein en ik een sigaartje opgestoken en een wodka achterover geslagen. Nu zijn we bijna 3 weken verder en kan ik het nog steeds niet geloven. Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, maar dat is in onze cultuur helaas niet gebruikelijk. Daarom schrijf ik het op, zodat dit gevoel voor het nageslacht bewaard blijft. WHOOOAHAHOAOHAOHA. WE WORDEN PAPA EN MAMA!!!!!!!!!!! "
------

Ja, ja, we worden dus, als alles goed blijft gaan, papa en mama van een klein Spruytje! Ik ben 26 oktober uitgerekend, Ernie hoopt stiekum op een wel heel bijzonder verjaardagscadeau precies 1 dag later! Nadat we die bewuste zondagavond 18 feb de test hadden gedaan, zaten we met een dilemma. We vlogen de volgende ochtend namelijk alweer vroeg terug naar Moskou, en zouden dan voorlopig niet meer naar Nld komen. En we wilden het wel heel erg graag persoonlijk aan onze mama’s vertellen. Dat hebben we dus direct gedaan! Tegen mijn mama nog diezelfde zondagavond om 10 uur, nadat zij terugkwam van een dinertje. Ze ging nog even met een borreltje op de bank zitten, non-stop kletsend over het gezellige etentje. Ernie keek haar aan, en zei opeens heel rustig ... “Greetje, je wordt oma”... En toen was mama stil! Ze begreep er even helemaal niets van, ik had haar namelijk 2 dagen daarvoor nog gevraagd om tampons te kopen omdat ik dacht dat ik ongesteld zou gaan worden. Mama begon dus vol ongeloof te ratelen over de tampons, terwijl Pieter heelijk droog zei ‘Mijn god, krijgen we dit op zondagavond 10 uur!”. Daarna viel volgens mij het kwartje, begon ze te stralen en kon ons alleen nog maar omhelsen! Ze was echt zo blij! Nog voordat we het mama verteld hadden, zijn we langs Bas en Petri gereden, zogenaamd om even gedag te komen zeggen. Eenmaal binnen vroegen we Bas over de mogelijkheden om na de zomer een huis in Nld te kopen, en wat hij als makelaar voor tips voor ons had. We vertelden waar ons toekomstige huis aan moest voldoen, en bij Bas ging er nog geen lampje branden dat na de zomer toch wel heel snel voor ons was om naar Nld te komen. Toen we vervolgens vertelden dat we wel graag een mooie kinderkamer in het huis wilden hebben, sprong Petri op en begon te gillen en te dansen. Bas begreep het nog niet helemaal en zat ongelovig te knikken op de bank en vroeg heel lief ‘echt?’. Belangrijkste voorwaarde voor Bas is dat het een Feijenoorder wordt, dat wordt nog lachen voor die kleine met een hard core Feijenoord oom en een Ajaxiet-papa :-). Ik weet al wat het kraamcadeautje van Bas gaat worden ... een mini Feijenoord joggingpakje!

Ondertussen hadden we schoonmama Elsa en zwager Kasper gevraagd om ons de volgende ochtend te komen uitzwaaien op Schiphol (omdat we echt iets belangrijks te vertellen hadden, ze had het natuurlijk meteen door!), en haar hebben we het onder een lekker kopje koffie om 7 uur ’s morgens verteld. Ook helemaal blij om weer oma te worden!

En toen begon dus de periode van het grote zwijgen, helemaal niet leuk. Ook best moeilijk, vooral op werk, omdat ik me vooral in de eerste weken heel erg moe voelde en het liefst de hele dag in bed wilde blijven liggen. En dat kon natuurlijk niet ivm werk, want dat ging gewoon door, inclusief veel reizen, etentjes, etc. Soms konden we het echt even niet meer voor ons houden, en we hebben het dan ook maar wel aan een aantal beste vrienden verteld, wat is leuker dan het delen van zulk goed nieuws! Terugkijkend op de afgelopen 2 maanden voel ik me eigenlijk best goed. Ik heb nagenoeg geen last van misselijkheid, verder niet echt vervelende kwaaltjes (op constipatie na :-)), en ook de vermoeidheid wordt minder. De laatste dagen alleen wat last van buikkrampen, waar ik me natuurlijk weer ontzettend zorgen om maak. Ik heb vandaag dan ook een trip naar Rostov moeten afzeggen, omdat ik het even niet zag zitten om met buikkrampen het vliegtuig in te gaan, de hele dag winkels te bezoeken en ’s avonds een uitgebreid business dinner met het team. Ik zit dus in een joggingbroek met Animal Planet aan lekker rustig op de bank!

Vorige week waren we een weekje in Nld, alwaar we op 3 april de eerste echo hebben gehad bij de gynacoloog (zie foto). Wat was dat leuk! Spruytje leek wel een acrobaat, hij (of zij, maar voorlopig houden we het maar even op hij) vloog echt alle kanten op! Al koppeltjeduikelend konden we al heel duidelijk armpjes en beentjes onderscheiden, de kleine was 4 cm groot (klein), wat precies ‘on track’ schijnt te zijn. Een dag later zijn we naar de verloskundige gegaan, alwaar we een uur lang onderwezen zijn over van alles en nog wat (en ik me realiseerde hoe veel ik eigenlijk al wist door de 500 afleveringen van De Bevalling / Beschuit met muisjes / Het Kraamhotel van de afgelopen 15 jaar...!).

Na de echo konden we het dan eindelijk gaan vertellen, heerlijk, want wat het is moeilijk om zulk blij nieuws voor je te moeten houden! Natuurlijk kan het altijd nog fout gaan, en dat realiseren we ons wel degelijk, maar goed, we gaan uit van het positieve en zijn eigenlijk gewoon heel erg blij! Op mijn werk heb ik het inmiddels tegen mijn baas verteld (reageerde heel enthousiast en supportive), nog niet tegen de rest van het team, daar wacht ik nog een paar weken mee.

We zijn nu alvast begonnen met het regelen van een aantal praktische zaken en we zijn zelfs al bezig met het kopen van een huis in Nld (in Bergschenhoek om precies te zijn!), maar daarover later meer als het definitief rond is. Ons plan is nu om na de zomer terug te komen naar Nld en lekker in ons nieuws huisje te gaan wonen, ik ga er dan een aantal maanden tussenuit (verlengd zwangerschapsverlof, hoop dat ik dat voor elkaar krijg...) om fulltime voor Spruytje te zorgen, en Ernie blijft ongeveer 50% van zijn tijd in Rusland doorbrengen. Maar goed, er is nog zoveel af te stemmen en te regelen, vooral mbt werk, dat we denk ik nog wel een aantal maanden nodig hebben om alles duidelijk te krijgen. Voor nu is de eerste prioriteit natuurlijk dat alles goed blijft gaan met de zwangerschap dus daar probeer ik me vooral op te focussen.

22 april 2007

Ik zit in het vliegtuig terug vanuit Cyprus, waar ik een week training heb gegeven (field unit manager college), was super leuk! Op maandag ben ik samen met een collega (Max) aangekomen, t/m vrijdag training gegeven (eerste dag grote presentatie gegeven, o.a. over Diversity. Wie anders moesten ze hebben voor deze preso, een Nederlandse vrouw die in Sales Rusland werkt, op een aardige positie en een groot team aanstuurt:-)), en gisteren een dag heerlijk op een zonnebedje naast het zwembad doorgebracht. Ik heb me wel wat vergist in de kracht van de april zonnestralen in Zuid-Europa, en kan mijn rugzak vandaag niet op mijn rug/schouders dragen voor obvious reasons ... Auw! Als ik straks thuiskom is de dochter van Ernesto zijn Italiaanse peetvader (opa Ernesto Gelato), Maria, met haar man Mario over. Ze schijnen het erg gezellig te hebben, ik ben benieuwd!

Even terugkijkend op de afgelopen weken: Uiteraad heb ik weer een hoop trips de regio in opzitten, maar die verhalen kennen jullie nu wel. We hebben ook nog 2 weekenden bezoek gehad, begin maart mijn neef Robert met zijn vrouw Caroline, en de week daarna Remco (beste vriendje Ernie) en zijn vrouw Shirley. 2 x 4 Dagen non-stop zitten kletsen! Ernie kende Robert en Caroline eigenlijk nauwelijks (en vice-versa), en ikzelf had Carline ook niet eens zo vaak ontmoet, het was dus best even afwachten hoe dat zou gaan 4 dagen non-stop samen. Nou, dat was echt alsof we elkaar allemaal al jaren kenden! We hebben hen bij aankomst meteen het blijde nieuws verteld (en de dag daarna ons eerste babycadeautje gekregen, inimini schattige wantjes!), en we hebben echt over alles met elkaar gekletst. Robert & Caroline hebben ons de eerste avond meegenomen naar het beroemde Moskouse restaurant Pushkin (vernoemd naar 1 van de meest bekende Russische dichters), het is daar alsof je in een oude bibliotheek zit. Heerlijk gegeten en echt over van alles en nog wat zitten kletsen. Ik was zelf nog nooit in Puskin geweest, dus dat is meteen een mooie herinnering! Ook is Ernie nog even met hen het weekend langs de nightflight gegaan (de Moskouse upscale hoerentent), want je kunt immers niet in Moskou geweest zijn zonder dat mee te maken! Moeder de vrouw is vroegtijdig afgehaakt en haar mandje ingegaan, ik heb de drank, rook en hoeren maar even overgeslagen!

Met Remco en Shirley is het weekend ook voorbij gevlogen. Een memorabele avond was de avond in (het Russische restaurant) Margarita’s, waar de heren na een paar uurtjes ik geloof 3 flessen wodka ophadden. Ik zag de bui natuurlijk al hangen, maar vooral Remco had de smaak goed te pakken en trok ‘m lekker door! Na Margarita’s zijn de mannen doorgegaan naar een kroeg, terwijl Shir en ik ons op de bank nestelden voor persoonlijke verhalen. Bij het wakker worden de volgende morgen moest ik enorm plassen. Ik stapte dus mijn bed uit, maar werd door Ernie tegengehouden bij de slaapkamerdeur, met de woorden ‘je kunt beter in de slaapkamer blijven’. Oh, oh ... Ik hoef eea denk ik verder niet uit te leggen. Rem had na de wodka de sambuca en grapas ook goed laten smaken, en heeft een slechte nacht gehad (Shir als gevolg daarvan ook). Laten we het er op houden dat het beddengoed 2 uur later na 2 x gewassen te zijn aan het lijntje wapperde, het kussen in de prullenbak lag, en Remco groen en geel in een banya zat met de mannen. Ik denk niet dat hij Moskou ooit nog vergeet!

Een weekend later zijn we met 4 vrienden (die ook in Moskou wonen) naar een dacha buiten de stad gegaan. Het idee van in maart gaan was dat we dan nog lekker konden langlaufen, was nl vorig jaar en groot succes. Maar nee ... er was geen vlok sneeuw meer te zien en we hebben de zonnebrand dus maar ingepakt. We hebben lekker gerelaxed (een beetje geroken aan het family-life, er waren nl 2 babies mee, gevolg was dat we om half 7 wakker waren!), gewandeld en uiteraard gebarbequed als echte Russen. Maar conclusie was wel dat dacha-weekenden niet echt voor ons zijn. Eerst rij je 3 uur op je vrije vrijdagavond om er te komen en kom je doodmoe ’s avonds laat aan. Zondagmiddag kan je alweer terug, uiteraard weer file, en eigenlijk heb je dus maar anderhalve dag weekend. Wij blijven dan liever thuis in ons micro-leefgebiedje vol uitlaatgassen, waar we van vrijdag 6 tot zondagavond lekker van het weekend kunnen genieten!

En nu is het alweer bijna eind april. Over een week gaan we weer even naar Nld, op 7 mei hebben we nl weer afspraak bij de verloskundige, en we gaan een week lang knallen voor het huis. Ja, ja, de koop is nl (zo goed als) rond! We hebben een heel leuk huis gekocht in Bergschenhoek, in het buurtje van mijn moeder (om precies te zijn een straat bij haar vandaan, op de Ceder nummer 7, 2 huizen bij het oude huis van Liane vandaan, wie had dat ooit gedacht!), en we zijn er helemaal blij mee! Heel rustig straatje, lekker tuintje erbij, in goede staat, en voor een heel mooi prijsje op de kop kunnen tikken (er heeft nl een wietplantage ingezeten die opgerold is door de politie, en de bank wilde het huis ivm failissement snel kwijt). Het is een rijtje van 4, waarvan wij het hoekhuis hebben. Er staan in totaal 2 van die rijtjes van 4 in het straatje, en aan de overkant staan bungalows die aan het park grenzen. Het klinkt burgo, maar ik zie mezelf al helemaal lekker door het park met de buggaboo gaan, om vers brood (en heel veel filet americain en rosbief, goh, wat mis ik dat!) te halen bij het lokale bakkertje. In het weekend kunnen we lekker wandelen/rennen/skaten/golfen aan de Rotte (een natuurgebiedje), wat op 10 minuten fietsen ligt. Wat zal dat een verademing zijn naar het immensen en vervuilde Moskou! We krijgen als alles volgens plan verloopt 1 juli de sleutel, dan gaat een aannemer er in om eea te verbouwen (geen echt grote dingen, nieuwe deurtjes in keuken, parket schuren/olien, een nieuw badkamer), vervolgens de schilder voor binnen en buiten, en dan kunnen we er hopelijk 1 september met dikke buik en al in! We zijn details mbt werk nog aan het kortsluiten, maar dit is het masterplan, en we kunnen niet wachten!!!

28 april 2007:

Onderweg terug naar Moskou na een 2-daagse trip naar Rostov (Zuid Rusland). Net weer even een staalje Russische authoriteitsgeilheid ervaren, wat ik julie niet wil onthouden: Ik ging inchecken, wat voor een binnenlandse vlucht altijd weer een zeer lang en frustrerend 5-stappenplan is. Jullie moeten jullie een oud volledig ongeorganiseerd vliegveld voorstellen (met open wc’s, zonder deuren, laat staan toiletpapier, iedereen gezellig op een rijtje boven van die gaten in de grond), waarbij men bv nog nooit van rijvorming heeft gehoord. Degene die het hardste duwt, komt dus het eerste aan de beurt bij het inchecken. Vliegvelden zijn overigens een prima oplossing voor verborgen werkeloosheid, want je zet gewoon 5 vrouwen naast elkaar, die allemaal je ticket en paspoort willen zien, en er vervolgens niets mee doen (en $200 per maand verdienen...). De 1 na laatste stap (voordat je je ongeveer volledig moet ontkleden en alles in detail gefouilleerd wordt), is de officiele paspoortcontrole door een (vrouwelijke) beamte in uniform die denkt dat ze de first lady herself is. HAH, dacht ze, EEN BUITENLANDER! Daar kunnen we vast wel wat mee! Ik werd dan ook niet doorgelaten. Haar baas moest erbij komen, een walgelijk, arrogant (op niets gebaseerd, echt, hij zou m’n schoenen nog niet mogen poetsen!) viezig mannetje. Eerst was m’n visum niet in orde (hij had blijkbaar nog nooit een multi-entry business visum gezien...), vervolgens was mijn registratie niet in orde (idem), en toen gooide hij het maar op mijn werkvergunning. Ik strond echt te ontploffen en gooide er nogal onaardig in het Russisch uit: Geloof me, dit heeft geen zin, ik heb alles! En toen kon ik doorlopen ...! Mmh, volgende keer toch iets eerder me als een Rus gedragen!

We houden jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen. Duim alsjeblieft voor Spruitje junior, en in september zijn jullie van harte uitgenodigd voor een BBQ op de Ceder 7!
xx H&E