2 jaar Moskou ... en nu terug naar Nld!

Ongelooflijk, 2 jaar Rusland ... en het is alweer voorbij. Vanmorgen in bed zei ik tegen Ernesto dat de afgelopen 2 jaar echt voorbij zijn gevlogen, dat ik me nog als de dag van gisteren mijn (emotionele!) vetrek uit Nederland kan herinneren, mijn eerste – zeer onwennige - dag bij Procter Rusland, mijn eerste ervaringen met de Russische burocratie. Ernesto zei toen eens op een rijtje te zetten wat er de afgelopen 2 jaar gebeurd is, zowel zakelijk als prive. Een organisatie op poten gezet van ruim 40 man, mijn promotie, de zaak van Ernesto die van de grond is gekomen is en nu als een trein loopt, en natuurlijk nog veel belangrijker, ons prachtige huwelijk en de zwangerschap. Dan is het leven inderdaad toch wel heel erg veranderd de afgelopen 2 jaar! Het moment van afscheid nemen van Moskou is nu toch wel heel dichtbij, en dan ga je natuurlijk terugkijken en evalueren.

Bij terugkijken hoort volgens mij idealiseren, de moeilijke dingen vergeten wij sneller dan de mooie dingen. En inderdaad, mijn beeld van de afgelopen 2 jaar is overwegend positief. Wat was het heerlijk om zo veel samen te zijn en zo veel tijd en rust met elkaar en voor onszelf te hebben. Nooit geweten dat samen Rummikub competities spelen met een grote kop thee op de bank, weekenden zonder afspraken en iedere keer weer met z’n 2tjes op zoek gaan naar nieuwe restaurantjes of theatervoorstellingen zo leuk kon zijn! Als er iets is waar ik beter in ben geworden de afgelopen 2 jaar, dan is het in tot rust komen en niets kunnen doen (sit-innen, zoals Ernie dat noemt). Mijn werk bracht op 1 of andere manier veel minder stress met zich mee dan daarvoor in Nederland (ik liet het waarschijnlijk gewoon veel minder toe, ook omdat er veel belangrijkere dingen in mijn leven waren, en dan met name mijn lieve Ernie), dus ik had opeens zeeen van tijd ‘over’. En die tijd heb ik met name uitgerust, heerlijk! En wat woonden wij fijn aan de Ketelapperskade in dat mooie Stalin gebouw!

2 Jaar geleden ging ik voor Ernie naar Rusland, en nam ik voor lief dat de snelheid van mijn carriere en vooral het plezier in mijn werk en met mijn collega’s door mijn keuze waarschijnlijk wat minder zouden worden. Maar wat ben ik bedrogen uitgekomen! Want wat een fantastische job heb ik mogen doen in Rusland bij Procter, in een team met betrokken en gedreven mensen, een markt van onbegrensde mogelijkheden en een omgeving van totale vrijheid en vertrouwen. Het team wat ik op heb mogen bouwen bestaat uit jonge, slimme en ambitieuze Russen, een voorbeeld voor de toekomst van dit land. Als ik rond loop bij Procter op de 12e etage van onze gloednieuwe wolkenkrabber in Moskou City, en ik ’s morgens enthousiast gegroet wordt door tientallen lieve collega’s, dan voel ik de laatste tijd steeds weer een brok in mijn keel. Want dit ga ik toch wel heel erg missen... sterker nog, ik schrijf dit op en de tranen staan in mijn ogen. Deze week hadden we National Sales Meeting met de volledige CBD organisatie van meer dan 500 man. Er werden 12 Platinum Recognition Awards uitgereikt, en tot mijn grote verbazing werd mijn naam door de grote baas omgeroepen! Het evenement speelde zich af in een heel mooi oud theater, en ik was toevallig helemaal achterin bij mijn team gaan zitten. Ik moest voor mijn gevoel dus een enorme afstand afleggen om het podium te bereiken en kon alleen maar denken ‘niet huilen, niet struikelen’! Ondertussen joelde en klapte mijn hele team keihard waardoor dat niet huilen niet helemaal lukte. Mijn baas en zijn baas stonden mij op het podium op te wachten, ik heb echt geen idee wat er gezegd werd, maar leuk was het wel! Ben best een beetje trots en wat een mooi afscheid van P&G Rusland!

Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en manenschijn. Want wat heb ik ook veel gescholden de afgelopen 2 jaar; op Moskou met haar buitensporige en veelal oneerlijk verkregen weelde in handen van zo weinigen, de schrijnende tegenstellingen tussen arm en rijk en de burocatie welke eerlijk klein ondernemerschap (zoals bv de zaak van Ernie) volledig onmogelijk maakt. Wat heb ik me vaak geergerd aan die stomme sjacherijnige asgrauwe Russen, de meisjes die handig inspelen op de markt van vraag en aanbod, de afwezigheid van enige vorm van serviceverlening in openbare instellingen en horeca gelegenheden. En wat hebben de kilometers lange files, het egoistische en buitensporig asociale rijgedrag van de Russen en het corrupte politiesysteem mij tot wanhoop gedreven in de auto! Tel daar nog even bij op mijn eerste ervaringen met het Russische healthcare systeem tijdens een accute blindedarmontsteking in de koudste winter van de afgelopen 100 jaar (tot – 35 graden!) en je krijgt toch wel een heel gekleurd beeld!

Maar nogmaals, de moeilijkere ervaringen zoals hierboven beschreven blijven niet lang hangen, en zijn zeker niet de ervaringen die overheersen. Ik heb de Russen, en dat mijn name de Russen bij Procter, in mijn hart gesloten en koester de agelopen 2 jaar als een ervaring die mij als persoon heeft enorm heeft verrijkt. Ik ben gegroeid en enorm dankbaar voor al het moois van de afgelopen periode. Terugkijken gaat hand in hand met vooruitkijken, en ook dat maakt me weer zo blij. Wat heerlijk om naar Nederland terug te gaan, naar mama, Bas en oma, de rest van de familie, en naar al mijn lieve vriendinnetjes! Voor het eerst samen een eigen huisje met Ernie, waar straks in de kinderkamer een klein Spruytje ligt te slapen. En wat een rijkdom dat ik me nu eerst een aantal maanden volledig kan gaan focussen om ons kindje een goede start geven.

Dit was het dan, het waarbenjij.nu verslag van ons verblijf in Rusland. Ik ga er een mooi boek van laten maken om alle herinneringen ook op papier te bewaren.

Alle liefs en tot heel snel in Nederland,
Han