De echo en corruptie

5 juli 2007

Ernie is vanmiddag voor een weekje naar Nld vertrokken, dus ik heb weer alle tijd om de gebeurtenissen van de afgelopen maand op papier te zetten.

3 Weken geleden hebben we de 21 weken echo gehad, en was allemaal goed! Ik had mama ook meegevraagd, omdat ik nu al 10 keer heb gehoord ‘dat was er in mijn tijd allemaal nog niet, toen hadden we alleen een toeter om het hartje te horen’, en ik me wel heel goed kon voorstellen hoe leuk het voor haar moest zijn om een echo van haar kleinkind te zien (ik ik vond het natuurlijk ook gewoon heel fijn dat ze er bij was!). Ongelovelijk wat de echografiste nu al allemaal kon zien, een hartje met 4 kamertjes incl aorta, een gesloten lipje en ruggetje, de orgaantjes, en ga zo maar door. Er is op zo’n 10 punten een check uitgevoerd, en op alle 10 de punten is de kleine goedgekeurd (binnen de gangbare normen). Enige afwijkende waren de beentjes, nogal aan de lange kant, net als zijn of haar papa! Ik kwam nog even in de verleiding om, nu we de kans hadden, toch maar te vragen of het een jongetje of meisje zou worden, maar na een doortastende NEE van zowel papa als oma in spe, heb ik dat toch maar niet doorgezet. Ik moet zeggen, de nieuwsgierigheid begint nu wel heel erg te komen, ik ben gewoon zo benieuwd wat voor baby’tje er in mijn buik zit, wil hem of haar zo graag voelen, ruiken, zien (maar laat hem/haar de komende 3 maanden nog maar even rustig zitten!). Mijn buik wiebelt door de schopjes inmiddels flink in het rond, en iedere avond is het vaste prik: T-shirt omhoog en lachen om de uitstulpingen die de kleine veroorzaakt. Toch knap, weeg je nog geen 7 ons en ben je ruim 30 cm lang en kan je toch al voor elkaar krijgen dat die buik alle kanten opgaat (al zegt iedereen dat het nog veeeeel erger wordt en dat dit nog niets is!). Ik ben ook met een 9 maanden dagboek begonnen (heb de eerste 5 maanden inmiddels bijgeschreven!), heb ik van Daan gehad, en wordt volgens mij echt een mooi cadeau voor die kleine later met een verslag van week tot week, alle foto’s van echo’s, etc. Al met al ben ik / zijn wij dus lekker aan het genieten van al dit moois!

Uiteraard moet er ook nog gewerkt worden, en ook dat gaat lekker door, al hoewel ik eerlijk moet toegeven dat de motivatie toch iets begint af te nemen. Alles wat ik nu oppak gaat uitgevoerd worden als ik al lang weg ben, en dat maakt toch dat je een iets mindere sense of urgency voelt. Ik spendeer helaas wel een derde van mijn tijd aan paperwork, want de hoeveelheid documenten die er bij komt kijken om in Rusland je visum en work permit te verlengen, op zwangerschapsverlof te gaan, en een verhuizing te regelen, is echt om helemaal krankzinning van te worden. En helaas heeft mijn Russische assistente P&G verlaten, dus dat helpt ook niet echt (want jullie raden het al, uiteraard is alles in het Russisch!). Ik ben inmiddels al 1 keer voor niets naar het ziekenhuis gegaan (je hebt hier een officieel ondertekende en gestempelde sicklist nodig om op maternity leave te gaan, dus ik dacht dat regel ik alvast even. Maar nee, dat moet precies op de 70e dag voor de uitgerekende datum!), mijn HIV test is afgekeurd door de authorities omdat het bij een Europees ziekenhuis gedaan was en ‘men’ nu bepaald heeft alleen nog testen van Russische ziekenhuizen te accepteren, en ook bij de notaris kon ik niet terecht zonder een gecertificeerde vertaler, dus zo ver gaat het lekker. Maar het zal allemaal wel goed komen, en als dat zo is komen op 9 augustus de verhuizers ons huis leeghalen, waarna wij nog 2 of 3 weken in het Grand Mariott hotel gaan zitten (ook niet verkeerd, ik heb normalitair geen zwembad en spa in mijn kelder). Op 3 september is de planning dat al onze spullen in het nieuwe huis worden afgeleverd en keurig worden uitgepakt / neergezet, en dan kan ik dus lekker met mijn dikke buik tompoezen en kroketten gaan zitten eten op mijn eigen bank in mijn eigen huis in Nederland, wat een heerlijk vooruitzicht!

Over 2 weken ga ik nog een paar dagen naar Nederland voor een controle bij de verloskundige, en als het goed is zijn de (witte!) Polen dan volop aan het klussen, dus kan ik dat ook mooi even in de gaten houden (vind het nl doodeng om zo’n groot project uit handen te geven en er geen enkele controle over te hebben. Er gaan iedere dag wel 100 dingen door mijn hoofd die fout kunnen lopen, wat nu als ze badkamertegeltjes verticaal ipv horizontaal tegelen, wat nu als verkeerde kleur op de muur gaat, etc etc... het voelt een beetje als de Extreme Home Makeover van RTL als we straks op 3 september ons huis betreden!). En dan dus voor een laatste keer de Russiche douane door terugkomend uit Nederland, en een paar weken later met een enkeltje naar Schiphol........ :-). In mijn afsluitende verhaal zal ik terugkijken op deze periode van 2 jaar Moskou, daar dus later meer over. Nu sluit ik af met een waargebeurde episode. De auto van 1 van de Account Managers uit mijn team was gestolen in StPetersburg, wat op zich vaker gebeurd. Het vervolg van dit verhaal ging echter al mijn inbeeldingsvermogen te boven. Corruptie in Rusland viert nog steeds hoogtij en de actieve rol van de politie is niet te onderschatten, dat blijkt wel.

Kopie uit de mail van degene van wie de auto gestolen is:
‘28.06.07 at 1.00 I left my car in the courtyard. At 9.30 I found that the car is stolen and reported to a policeman from XXX police department, and I made a statement about car stealing. Policeman took the car key, registration card and letter from company, permitting me to drive car. I found who took statement from me and his cell phone number. I was not given any written confirmations from them.

28.06.07 at 15.00 the policeman made a call and said that something is found, and it is likely that somebody calls me tonight and propose to ransom the car. I said that it is hardly to believe because I didn’t leave any documents with my name in the car.
Nevertheless he called again at 21.00 and said the following: “We found these guys. They feel guilty and they are ready to return the car with all things inside to the same place for just 0.6% of total estimated cost in the statement. You may call to management.” I specified if we speak about 240,000 rubles (ruim 7000 euro), he agreed. I made some calls, and got advices from P&G car fleet managers, during this time he called me again and asked to hurry. I called him back and said that I have no money and the company didn’t give me the right to discuss it at all. He promised to call me tomorrow.

29.06.07 at 10.00 I made call to policeman and said that I want to get an official document about bringing legal action. He promised to come to me and “explain what is going on”. He arrived and said that the criminal case was not registered because police needs an official representative. He also asked if the company still refuse to solve the problem by money. I confirmed. He also said that “those guys are worrying, they think that car is from St.Pete, and they got it at 2.30”.

29.06.07 at 14.00 this policeman called me again and asked, what if “those guys agree to decrease the price”. He also said occasionally that “we know where the car is situated”. I proposed to call for emergency platoon and withdraw the car. He refused and said he don’t want to go to jail.

Etc etc etc … Ik hoef niet uit te leggen dat ik, nadat ik deze mail las, direct de security department van P&G heb laten ingrijpen (het ging om een nogal onervaren naief meisje), en de zaak is inmiddels opgelost.

Conclusie: Ik wil niet weten wat er nodig is geweest om de Olympische Spelen naar Sotchi te halen :-).

Tot mijn afsluitende verhaal!
xx Han