WARNING: nogal lange mail uit Moskou :-)

Meine gotte ... wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt is niet mis, dus ik zou zeggen, ga er even goed voor zitten :-)

[zaterdagmiddag 14 januari]
Ik ging dinsdag de 11e op business trip naar Yaroslavl, een stad met zo'n 600.000 inwoners ongeveer 300 km buiten Moskou. 's Morgens om 7 uur werd ik opgepikt door een taxi. 1 Van onze AD's en 2 DMs gingen ook, waarvan 1 Franse expat genaamd Pierre (later kom ik nog uitgebreid op deze Pierre terug). We hebben daar de hele dag storechecks gedaan en meetings gehad, eigenlijk een hele goede (en leuke) dag gehad. 's Avonds om 6 uur gingen we terug naar het kantoor van de distributeur voor een laatste meeting en toen begon de buikpijn. Het werd steeds erger en ik werd nogal misselijk. Gelukkig waren we om 8 uur klaar dus konden we terug naar ons hotel (overigens een heel goed 4* hotel met zeer servicegericht en Engels sprekend personeel wat ik totaal niet verwachtte in Yaroslavl). Om 9 uur hadden we diner met z'n 4en en de lokale collega's maar dat heb ik afgezegd omdat ik amper nog rechtop kon staan. Na een braakje ben ik in bed gaan liggen om ! te proberen te slapen (in de veronderstelling dat ik een flinke voedselvergifteging had opgelopen van de lasagne en/of Ceasar salad van 's middags), maar tevergeefs... Ook de maagtabletten van een lokale collega boden geen soelaas. Om een uurtje of half 1 trok ik het niet meer en ben ik naar beneden gegaan om bij de receptie om een dokter te vragen. Dat was zo geregeld (door receptionist Anton, wat een schat!), en binnen 10 min stond de ambulance op de stoep. Na een onderzoek op mijn kamer was de eerste diagnose 'misschien blindedarmontsteking', de ambulance dokter wilde me niet laten gaan en ik 'moest' mee naar het lokale ziekenhuis. Ondanks dat een lokale collega aanbod met mij mee te gaan om te vertalen, dacht Hannie dat ze het wel alleen af kon (eigenlijk voelde ik me gewoon erg bezwaard om hem uit zijn slaap te houden, hij zag er al zo moe uit omdat hij tot 1 uur 's nachts had zitten werken) Vanaf dit moment kon wat mij betreft de camera aan en het resultaat zou een st! eengoede realitysoap zijn geweest...

Na een ritje van een kwartier (in een ambulance waarbij vergeleken onze Nld-se dierenambulance state-of-the-art is en mega uitgebreid is uitgerust) over een weg waarbij het achteraf een wonder is dat mijn blindedarm daar niet ter plekke van is opengebarsten, kwamen we aan in het lokale ziekenhuis. Eerst duurde het een kwartier voordat iedereen ontwaakt was, de eerste die lijkbleek, met haar potjesbril schots en scheef en vol met slaap in haar ogen uit een hok kwam kruipen was de administratie-mevrouw (ze houden hier nogal van administreren). Administratie was nogal een probleem met een Nederlandse die precies 10 woorden Russische spreekt en krom lag van de pijn. Enige dat ik eigenlijk op dat moment doorhad naast de pijn, was de ongelovelijke ranzigheid van dit ziekenhuis. Overal stonden emmers met vieze vaatdoeken, echt, je zou je dode huisdier er nog niet laten onderzoeken. Anyways, voordat ik het door had was de dokter wakker, als ook de ! hoofdchirurg, de urineonderzoekster, de bloedonderzoekster en nog een legertje 'personeel'. Iedereen leefde echt op, er was werk en er viel potentieel nogal veel geld te verdienen omdat het een buitenlandse met goede verzekering betrof!

Er werd een soort bloempotje uit de vensterbank getrokken, ik moest boven een soort emmer gaan hangen, en in het bloempotje plassen. Vervolgens werd er bloed afgenomen, ik moest een half uur wachten en de diagnose was inderdaad 'waarschijnlijk blindedarmontsteking'. Inmiddels waren de doktoren zo slim geweest mijn verzekeringsmaatschappij in te schakelen, en een hele lieve Engelssprekende dame legde me uit wat de procedure zou zijn: Ik moest direct geopereerd worden, ze gingen onder narcose een gaatje in mijn buik maken voor een kijkoperatie en als het inderdaad mijn blindedarm zou zijn, konden ze in 1 rit door en die er uit halen. Ik moest alleen wel een papier tekenen waarin ik toestemming gaf voor de operatie, helaas was dit papier in het Russisch, maar ik moet het zsm tekenen. Mijn gevoel werd slechter en slechter, panisch belde ik Ernie (voor de 10e keer die avond), ik kon niet stoppen met huilen (van de angst en pijn) en ik wist echt ! niet wat ik moest doen. De hoofdchirurg voerde de druk nog maar even op door me nogal visueel uit te leggen dat we weinig tijd hadden omdat binnen 3 tot 5 uur mijn blindedarm zou knappen en ik dan dood neer zou vallen. Toch fijn, een arts die je op je gemak stelt...! Ik hinkte nogal op 2 poten, enerzijds zei mijn verstand dat dit een potentieel gevaarlijke situatie was en dat ik me beter a la minute kon laten opereren, anderzijds spookte de beelden door me hoofd van zo'n lokale dokter die ook nog wel een niertje kan verpatsen dus die er ook maar meteen uithaalde. Jullie kunnen je waarschijnlijk wel indenken hoe angstig ik was. Uiteindelijk op basis van mijn gevoel (en in overleg met Ernie) besloten om terug te gaan naar Moskou. Toen ik dat de arts vertelde werd hij boos, schreeuwe hard KUT (1 van de 10 woorden die ik ken in het Russisch), overigens niet naar mij maar zeg maar in de ruimte, en liep weg. Ik moest een document in het Engels schrijven dat ik lokale behandeling ! weigerde en zij niet aansprakelijk waren voor eventuele gevolgen. Verv olgens heb ik toen, inmiddels beste vriend, collega Pierre opgebeld. Slaperig nam hij na 10 keer op, ik heb hem heel kort de situatie uitgelegd, en gevraagd of hij mijn koffer wilde inpakken, de betaling wilde regelen etc. Ook belde ik 2e beste vriend receptionist Anton of hij asap een goede luxe en veilige taxi kon regelen, die me op kon komen halen in het ziekenhuis en me daarna zsm naar Moskou kon brengen. Uiteindelijk duurde alles nog best lang. Ik kwam om half 5 in het hotel aan, Pierre had inmiddels de SOS international help service van P&G ingeschakeld. Wat een waanzinnig professionele gasten, echt niets dan lof voor hen! Ik kreeg een dokter in Londen aan de lijn die me 4 mogelijke diagnoses gaf: 1) accute blindedarm, 2) buitenbaarmoederlijke zwangerschap [niet waarschijnlijk], 3) nierontstekening [sounds familiar!] en 4) plasbuisinfectie [of iets dergelijks, in ieder geval gynacologisch probleem]. Deze arts raadde me ten zeerste af te gaan reizen, omdat het echt ! gevaarlijk zou zijn. Toch besloten, in samenspraak met Pierre en Ernie, om oorspronkelijke plan door te zetten en naar Moskou te gaan (nadat ik een officiele verklaring moest afleggen aan die dokter van SOS wat op tape werd opgenomen dat ik behandeling in Yarolsavl weigerde). We vertrokken uiteindelijk om 10 over 5 in een grijze Mercedes uit het jaar 0, met een chauf die niet harder dan 80 km durfde te rijden en een achterbak die om de 3 minuten opensprong waardoor de lichten in de auto iedere keer op hol sloegen en we moesten stoppen om eea te fixen. Gelukkig had ik een grote spuit in mijn kont gehad tegen de pijn, dus ik ben de rit van 5 uur (!) nog redelijk doorgekomen, liggend op de achterbank. Pierre zat voorin de chauf te coachen (BISTRO, BISTRO PASJALSTA = snel snel aub) en had regelmatig contact met Ernie en de SOS dienst om eea in de gaten te houden. Ook hield hij een zeer gedetaileerd logboek bij (kwam later nog van pas). Ondertussen spookte er door mijn hoofd wat! er zou gebeuren als die onstoken vriend in mijn buik zou openspatten daar ik nowhere's land, zonder telefoonbereik. De pijnstiller deed echter zijn werk en wonderbaarlijk genoeg heb ik nog beetje kunnen slapen. Om 8 uur kwamen we in mega file Moskou in terecht, de chauf wist de weg niet, heeft ons in een andere taxi gezet, ik ben mijn lievelingsshawl nog vergeten in de 1e taxi, en we kwamen om 10 uur tegelijk met Ernie in de polikliniek aan. Ellende etappe I overleefd.

De kliniek was door Ernie en door SOS al ingelicht over mijn komst, dus toen wij aankwamen konden we direct terecht bij de verschillende doktoren. Eerst bij een gewone arts, vervolgens door voor een scan van mijn buik. Tot dit moment ging het nog aardig en was ik vooral blij dat ik weer bij Ernie was. Diagnose was wederom 95% blindedarm, maar voor de zekerheid wilde ze nog een gynacologisch onderzoek doen om te kijken of het niet iets aan mijn baarmoeder of eierstokken was. Toen begon ellende etappe II. Het onderzoek was zo naar en deed zo veel pijn [en ik maakte me vreemd genoeg enorm druk dat ik al anderhalve dag niet gedoucht had, tot grote verbazing van Ernie]. Vervolgens weer naar de scan-dokter, dit keer voor een inwendige scan (lekker zo'n hard koude staaf in je poes als alles daar toch al zo'n pijn doet :-) Diagnose bleef hetzelfde, ambulance stond al te wachten en ik werd overgebracht naar het beste ziekenhuis van Rusland, gesituee! rd in de rijke buurt van Moskou ver uit het centrum midden in het bos, waar Putin & co ook behandeld worden als zij ziek zijn. Nadat we waren ingecheckt werd ik snel onderzocht en werd besloten mij asap te opereren. Toen schoot de paniek er redelijk in. Ik had er natuurlijk al bijna 24 uur pijn opzitten met zo'n 20 dokters die aan me zaten en me lek hadden geprikt, dus ik had mezelf niet helemaal meer onder controle. Toen ik vervolgens weer naar een gynacoloog werd gebracht en daar min of meer 'gedwongen' werd tot wederom een zeer pijnlijk en vervelend inwendig onderzoek draaide ik door. Ik kon alleen nog maar schreeuwen (in het Nederlands!) dat als ze niet op zouden houden ik naar huis zo gaan, held Ernie probeerde me ondertussen in te laten zien dat meewerken echt het beste voor me was en bleef heel rustig naast zijn krijsende speenvarkentje. Toen kwam de zuster bloed prikken, en omdat dat al mijn hele leven een probleem is (ze kunnen mijn aders nooit goed vinden) beg! on ik ook daar over de gillen. Uiteraard prikte ze zeer pijnlijk mis, en ik lag daar maar te snikken. [Dit schrijf ik overigens niet op om jullie sympathie te winnen, want alles is heel goed afgelopen en ik heb er geen trauma ofzo aan overgehouden, maar ik wil het hele verhaal incl details wel graag voor het nageslacht bewaren, vandaar dit gedetailleerde verslag!] Ik liep maar te gillen dat ik alleen geopereerd wilde worden als Ernie er tot het moment van inslapen en direct vanaf het 1e moment van wakker worden bij mocht zijn, maar dat mocht absoluut niet (steriele ruimtes).Ook waarschuwde ze ons dat we elkaar pas de volgende dag weer konden zien, omdat ik lang op uitslaapkamer zou moeten blijven en Ernie niet hele avond mocht blijven wachten. Weer blinde paniek, want dat zou ik niet overleven schreeuwde ik (daar was ik op dat moment ook echt van overtuigd!). Pas toen ze me een kalmerend middel hadden gegeven werd ik iets rustiger. Al vond ik het nog steeds belachelijk (en schreeuwde dat er ook lekker uit) dat ik mijn sokken niet mocht aanhoud! en tijdens de operatie en toen ze mijn schaamhaar volledig verwijderden met een venijnig scheermes ging ik natuurlijk ook door het lint. Anyways, spiernaakt lag ik uteindelijk op een bedje met een kleedje over me heen, en daar gingen we, op naar de OK. Toen schoot er door me heen dat ik iemand ken die tijdens haar operatie alles heeft gevoeld doordat narcose niet werkte, weer paniek! En mijn rots in de branding bleef me maar geruststellen en troosten, echt, hij was (en is) zo geweldig geweest in dit hele proces. Na een laatste zoen en een ik hou van jou ging ik de OK in en vanaf dat moment was ik eigenlijk rustig. Ik ging me weer druk maken om de 'gewone dingen' (legde m'n benen nog even goed zodat ik er naakt in ieder geval nog een beetje ok uit zou zien), ik had het ijskoud, de narcosenaald ging er in 1 keer goed in, en na 10 minuten dingen klaar leggen (ik kan me nog herinneren dat ik me verbaasde waarom er op zo'n tafeltje waar alle instrumenten op liggen 4 kleedjes wor! den gelegd en dat er zo veel verschillende scharen waren) deden ze de narcosevloeistof in m'n arm, ik bleef maar naar mijn verlovingsring kijken, raakte in de war of we nou op 15, 16 of 17 juli gaan trouwen en weg was ik.

[zondagmorgen 15 januari]
Het volgende wat ik me herinner is dat ik wakker werd gemaakt (ze riepen maar Evelien, Evelien, want dat kunnen ze beter uitspreken dat Hanneke) en dat er een buis uit mijn keel werd getrokken (ik denk voor beademing)...argh, pijn in mijn keel (ik had nog niet de tegenwoordigheid van geest me te realiseren dat ik net geopereerd was en pijn in buik zou moeten hebben). Het enige dat ik kon denken was dat ik zsm naar Ernie terug wilde en dat ik dus een manier moest vinden om de uitslaapkamer te ontlopen. Russisch spreken, dat was de oplossing dacht ik! Ik begon dus in mijn beste Russisch een gesprek met iemand (geen idee wie? assistent chirurg misschien?): Operatie - hoe lang? 45 minuten - en? Heel slecht - waarom heel slecht? iets wat ik niet begreep - en nu? Maar ze trapten er niet in en brachten me toch naar de uitslaapkamer. 1e wat ik regelde was een mobiele (door heel hard 'telefoon - mijn man') te roepen en nadat ik ! na 10 fouten er in slaagde het nummer van Ernie op te noemen in het Russisch, kreeg ik hem gelukkig aan de telefoon om te zeggen dat ik alive & kicking was. Vervolgens heb ik 3 uur lang mijn uiterste best gedaan om vooral niet in slaap te vallen omdat dat mijn kansen vergrootte dacht ik om zsm terug naar mijn kamer en dus naar Ernie te kunnen. Dat was trouwens best lastig was ik voelde me extreem moe en ik denk dat als ik mijn ogen had dichtgedaan dat ik dan de nacht doorgeslapen had. Ik was echt zo stoned als een garnaal, voelde me vooral het 1e uur extreem relaxed en was nog nooit in zo'n fijne en mooie ruimte geweest als de uitslaapkamer. Later begon ik me nogal te irriteren dat ik daar lag, en na wat stennis geschopt te hebben in mijn beste Russisch (nu genoeg, klaar, 3 uur open ogen, domdiedomdiedom, nu heel snel naar mijn man in kamer) kreeg ik het om 7 uur voor elkaar dat ik terug naar mijn kamer mocht. Maar helaas...daar aangekomen trof ik alleen buuf Valerya aa! n, en een hele lieve brief van Ernie waarin hij uitlegde dat de zuster hem verteld had dat ik lag te slapen (NIET WAAR) en dat ze me pas de volgende dag terug zouden brengen naar mijn kamer (NIET WAAR). Hij schreef dat hij de 'prime contacts' gesproken had (mama, Bas, Liane en kantoor) en dat zij de rest zouden inlichten. Ook waarschuwde hij me om vooral aardig te zijn voor de zusters omdat dit in mijn eigen belang is, ha, ha! Inmiddels had hij de chirurg ook gesproken, alles was goed gegaan, appendix zag er heel slecht uit (chirurg had het over cangreen/koudvuur, waarvan ik nog steeds niet helemaal begrijp wat het is, volgens mij afsterven van de cellen doordat er geen bloedtoevoer meer is) en ze hadden er niet later bij moeten zijn. Die avond heb ik eigenlijk alleen voor pampus gelegen, en een beetje gekletst met Valerya, een super aardige en nette Moscoviet(se?) bij wie ze 2 dagen eerder haar gal + bijbehorende stenen hadden verwijderd. Iedere zoveel uur kwam er een zuster mij een antibiotica injectie geven, en pijninjecties (inmiddels is m! ijn kont bont en blauw) , en temperatuur meten etc. Nog een klein inschattingsfoutje gemaakt, ik dacht nl dat wel klaar was voor een zelfstandig wc-bezoek (omdat me dat een uur eerder ook gelukt was met de hulp van 2 zusters), maar dat was geen goed plan. Ik werd zo misselijk en duizelig (later begreep ik dat dat door de narcose komt) dat ik binnen no time boven de wastafel hing, maar aangezien ik al 2 dagen niets gegeten of gedronken had kwam er niets uit, en ik kan jullie vertellen: Braak-bewegingen maken terwijl je net aan je buik bent geopereerd voelt niet echt lekker!

Vrijdag en zaterdag ben ik er steeds een beetje op vooruit gegaan. Vrijdagmorgen voor het eerst 10 meter gelopen, naar een steriele kamer waar de chirurg een soort slangetje uit de wond heeft gehaald en een nieuw verband er op heeft gedaan. Wond zag er erg ok uit, niet te groot (ik denk zo'n 7/8 cm) en dichtgestikt met mooie grote dikke zwarte strikken! Ernie is beide dagen van 's morgens tot uurtje of 3/4 's middags geweest en dat zijn toch wel de hoogtepunten van de dag (verder is er nl geen barst te doen!). In principe zijn bezoekers in dit ziekenhuis niet toegestaan (het is een gesloten ziekenhuis) omdat ze bang zijn voor bacterien, maar gelukkig is er voor Ernie een uitzondering gemaakt (ook met dank aan SOS). Het is echt een goed ziekenhuis en ik geloof direct het beste van Rusland, Als je het echter zou vergelijken met onze academische ziekenhuizen in Nld, tja, dat is eigenlijk geen vergelijking. De badkamer bv is zo ranzig dat ik me! er het liefst helemaal niet in bevind. Noemenswaardig is ook het eten: Sjors zou er nog zijn neus voor ophalen. Het is zo vreselijk, na 1 hap ben ik er onpasselijk van (buiten het feit dat het er uit ziet als hondenvoer smaakt het ook nog eens zo). De 1e dag hadden we, dachten we, vismousse, maar het bleek kipfilet te zijn. Verder zijn ze hier dol op een soort gelei-achtige pudding die naar chemicalien smaakt. Het enige dat ik neem van wat ze me voorschotelen is de thee en de appelmoes. Gisteren heeft Ernie voor het eerste een broodje van thuis meegenomen, dat heb ik gegeten en smaakte goed (en leidde uiteindelijk ook tot een wc bezoekje waardoor ik ter nauwernood wist te ontsnappen aan een klisma...jippie, want daar zat ik niet echt op te wachten, dit zijn al de meest mens-onterende dagen van mijn leven). Bijkomend voordeel van deze ellende is dus dat ik wat betreft de te verliezen trouwjurk-kilootjes, al een heel eind op weg ben hopelijk! Gelukkig slaap ik vrij goe! d hier en waar de dokter ons verteld dat ik een week in het ziekenhuis moet blijven, heb ik de base target op dinsdag gezet, met als strech target morgen. Ik heb het hier wel gezien en wil heel graag lekker thuis zijn, in mijn eigen bed, lekker in bad, 24/7 Ernie om me heen, weg uit deze 'zieke' en verdrietige omgeving. Woensdag worden in ieder geval de hechtingen er uit gehaald.

Wat heb ik geleerd van deze ellende? In de eerste plaats: 1) Luister naar je lichaam: Terugkijkend heb ik al zo lang last van mijn buik, of het nu m'n nieren, m'n blaas, of m'n blindedarm was weet ik niet, maar dat er iets niet goed zat dat wist ik wel. We hebben het 2 keer kunnen onderdrukken met antibiotica, maar uiteindelijk bleek er dus iets veel serieuzers aan de hand te zijn. 2) Voel je niet bezwaard om om hulp te vragen: Dat ik alleen naar dat lokale ziekenhuis in Yaroslavl ging was geen goed idee. Ik spreek de taal niet, door de angst raak je in paniek en weet je niet meer hoe te handelen. Het is dan heel fijn als er iemand bij je is, ook al ken je diegenen niet goed. 3) In tijden van crisis kan ik voor 150% op Ernesto bouwen: Hij is echt zo ontzettend geweldig geweest vanaf de 1e minuut, ik weet niet wat ik zonder hem had gemoeten. Hij blijft rustig en verstandig, en is zo lief en toegewijd dat het me ontroerd ! terwijl ik dit opschrijf. Hij zorgt waanzinnig goed voor me, en bij hem voel ik me veilig. Echt, na de afgelopen dagen heb ik alleen nog maar meer vlinders in mijn buik voor hem (al doen ze wel een beetje bij als ze hard rondfladderen!) en voel ik me nog zekerder over onze relatie. 4) Alleen voor de P&Gers onder ons: Zorg dat je het nummer van SOS international in je portemonnee hebt en bel hen in times of trouble. Zij zijn waanzinnig professionaal en regelen echt alles voor je.

Lieve allemaal, geen zorgen want het gaat echt al weer veel beter! De komende tijd zal ik rustig aan (moeten) doen, ik hoop dat ik snel thuis ben zodat ik deze mail kan gaan versturen en hopelijk jullie replytjes kan gaan lezen zodat ik me niet hoef te vervelen!

Dank jullie wel voor jullie waanzinnig lieve telefoontjes en smsjes, ik hou jullie op de hoogte en dikke zoenen!

[maandagavond, 7 PM]
Jippie, ik ben thuis !!! Erg moe, dus compu gaat meteen weer uit, maar dan weten jullie dat ik thuis ben en alles goed gaat! xx