Russian winter ... long time no see!

6 Weken na mijn laatste update, wordt het wel weer eens tijd om jullie een beetje bij te praten. Hoe langer ik hier woon (nu al meer dan 13 maanden, can you believe it?!), hoe meer ik er naar verlang hier niet meer te wonen... Op zich staan de voordelen van Moskou me nog steeds heel erg aan (professioneel leer ik hier zo enorm veel, we verdienen hier heel veel meer dan dat we in Nld zouden doen en we kunnen financieel dus goed orde op zaken stellen, we hebben heel veel tijd samen en doen nog steeds veel leuke dingen, met name op cultureel & culinair gebied) maar ik erger me meer en meer aan de nadelen van het wonen in Moskou/Rusland. Wie ik hier ook spreek, ‘gewone’ buitenlanders of ex-pats, iedereen vind het hier zo tough, het land is niet ingesteld / zit nog steeds niet te wachten op buitenlanders (ik word echt helemaal GEK van de papier-rompslomp hier), de mentaliteit staat me niet aan (en ik realiseer me dat er lange historie aan vooraf gaat, maar toch, het zijn soms echt #$%^#$% = asociale randdebielen, excuses voor het taalgebruik) om over de corruptie maar niet weer te beginnen. Maar goed, overall ben ik nog steeds erg happy en mag ik echt niet klagen (heb de liefste man ter wereld iedere nacht naast me en heb een super job!).

Maar goed, wat is er allemaal weer gebeurd de afgelopen 6 weken? Begin oktober waren Jack & Kat bij ons, vrienden van Ernesto. Was weer super leuk om vrienden over de vloer te hebben. Erg relaxed ook, Jack & Kat hebben ook veel samen gedaan (zien elkaar ook niet zo veel, zij woont in Monaco, hij in Adam) zodat Ernie en ik nog wat hebben kunnen werken (was helaas nodig), en in het weekend zijn we uiteraard lekker gaan sightsee-en, eten en drinken (what’s new!). We zijn zelfs nog 1 avond na 1-en in de kroeg beland ... ja, ja, dat gebeurd ons niet vaak meer! Na de nodige wodkaatjes & speeches in een Kaukasisch restaurant zijn we naar de Real McCoy gegaan, zeg maar de kroeg waar Ernie een paar jaar terug als vrijgezel menig ‘productief’ avondje heeft doorgebracht. Ik vond het maar een suffe, platte en ordinaire bedoeling (wat waarschijnlijk de reden van Ernie’s veelvuldig bezoek was!). Na deze (voor mij) deceptie zijn we thuis lekker door gaan kletsen & drinken onder het genot van Ernie zijn zang en gitaargepingel (what else, als hij dronken is en er gasten zijn, dan is hij echt niet meer te houden!). Op zich was het veel drinken dat weekend niet echt heel handig (althans, niet voor Ernie), omdat hij de week daarna de marathon ging rennen, maar het was wel erg gezellig!

Op woensdag 10 oktober hebben wij met mijn NRO team onze eerste grote P&G en Gillette combined District Meeting gehad, iedereen was er (33 man), is erg goed gegaan en we hebben de meeting afgesloten met een gezellig diner.

Van 13 tot 22 oktober zijn we lekker in Nederland geweest en dat was weer zo fijn! We begonnen op zondag met de marathon van Amsterdam, welke Ernie in 4 uur 19 minuten heeft uitgelopen! Mama en ik hebben de halve route meegefietst en op 4 verschillende punten heel hard staan juichen! Ernie was super, heeft het wel heel zwaar gehad en is echt tot het gaatje gegaan, maar heeft het dus gered! Na de marathon hebben we hem zsm naar oma gelootst (hij moest nog wel zelf van het Stadionplein naar Buitenveldert fietsen...ging niet echt van harte en zijn benen trilden zowat van de pedalen af!) waar hij een uur in bad heeft liggen bijkomen. Daarna ging het eigenlijk wel weer met hem en de dagen na de marathon heeft hij ook niet echt veel last gehad. We hebben die week weer veel gezellige etentjes gehad en zijn lekker door mama verwend in Bergschenhoek. Op de dag dat wij terugvlogen, vlogen Mar en Inge ook naar Argentinie (en die werden weer door veel mensen uitgezwaaid), en kwamen Liane & JH terug van de British Virgin Islands, dus dat was een hele gezellige get-together op Schiphol! Liane en JH kwamen met het super feestelijke nieuws dat ze op 17 februari gaan trouwen, dus dat hebben we meteen gevierd! Liane heeft mij als getuige gevraagd!

De week na terugkomst was Ernie jarig (27 oktober) en hebben we een feestje gehad bij ons thuis. Was erg gezellig, een mannetje of 20, veel bier en goede happen. Naast een mooie nieuwe broek en muts, heb ik hem een tegoedbon voor 6 ‘sit-ins’ gegeven: 6 keer de kans om mij te ‘verplichten’ en hele dag thuis door te brengen en helemaal NIETS te doen (dus niet even booschapjes doen, of afwassen/was doen, of iets anders regelen – dit is dus wat Ernie sit-innen noemt). Je kan Ernie met niets een groter plezier doen dan een dagje sit-innen, alleen ben ik niet echt een sit-in type en ‘moet’ ik altijd van alles van mezelf in het weekend (en daar wordt arme Ernie dan de dupe van!). Heb ik denk ik van mijn moeder, die kan ook nooit stil zitten of niets doen! Ernie heeft de dag na zijn verjaardag meteen een bon ingeleverd, en hebben we dus een dag lang in onze joggingbroeken helemaal niets gedaan (heel veel getukt, videootje gekeken, weer even gaan tukken, lekker zitten snacken, etc). Eigenlijk best relaxed dat niets doen!

Op 31 oktober hadden we op kantoor Key Issue Meeting (KIM) – zeg maar de grootste interne meeting van het jaar tijdens welke wij als National Accounts team het bedijf (lees: de GM, de financiele en logistieke chiefs, alle marketing directeuren, zeg maar alle hoge piefen die er in P&G EE – Eastern Europe - rond lopen) duidelijk maken ons als sales team in de weg staat om het aankomend jaar nog harder/beter te winnen met onze klanten. 1 Van de 3 key issues was mijn team, NRO, en het feit dat we i) geen dedicated budget hebben wat de NRO Account Managers op winkelniveau kunnen inzetten om ‘lokale’ afspraken met de (Auchan / Makro etc) winkel te maken, als ook ii) dat we nog steeds niet genoeg mensen hebben om alle grote winkels in de regio goed te bedienen. Er waren totaal 4 presentatoren, waarvan ik er dus 1 was. Op zich is het prima gegaan, al was ik best wel heel erg nerveus, vooral van te voren. Ik heb me helemaal ongans gewerkt en we zaten met (een gedeelte van ) het team de avond voor de meeting nog om 11 ’s avonds eea te veranderen in de presentatie. Probleem was echter dat we, doordat er zo ontzettend veel op ons bordje ligt op het moment, vooral door de Gillette integratie, over de voorbereiding gewoon niet goed genoeg hadden nagedacht. We zijn niet concreet genoeg geworden en daardoor waren de uitkomsten ook wat ‘vaag’. Terugkijkend had die hele KIM gewoon moeten worden gecancelled, of in ieder geval 3 maanden uitgesteld, maar goed ... die keuze wordt dan ook niet gemaakt (sowiezo worden er weinig echte keuzes gemaakt, gedreven door ... ? angst? Men wil echt alles tegelijk doen, en het management verwacht dat we de Gillette integrate ‘er even bij doen’...nee dus, is op zich al een fulltime job voor ons team. Ik heb er bv in 1 keer 12 man bijgekregen, die nog helemaal getrained etc moeten worden, doe je niet zomaar effe!). Na de KIM zijn we ’s avonds met het team en partners gaan eten in AIST, daar heb ik eerder over geschreven (hoeren en Porsche Cayenne’s!), en het was weer een giller! Lionel en zijn vrouw en Ernesto en ik bleven als laatsten over, even goed zitten socialisen (kan nooit kwaad met de baas!), en de wijn vloeide rijkelijk! De rekening aan het einde van de avond hebben we het verder niet over ... (ben benieuwd hoe Lionel dat gaat verantwoorden!).

De dag na de KIM begon het ‘gewone’ leven weer en kon ik weer een beetje normaal mijn werk doen zonder al te veel stress. Ernie ging die dag voor 5 dagen naar Ekaterinburg en Ufa (2 grote steden in de Urals regio), voor zijn werk met Campina. Helaas kreeg ik die dag van het ziekenhuis (in Nld, waar ik een paar weken daarvoor was geweest voor onderzoek) iets minder goed nieuws, laten we het er op houden dat er nog wat na-weeen zijn van de blinderdarm operatie, en ik moet binnenkort nog een keertje worden geopereerd (in Nld), verder niets ernstigs, maar natuurlijk wel vervelend. Was ik wel even van van slag, en dan zit je toch wel heel alleen hier in het verre Moskou, maar na een dag down zijn ging het weer ok en heb ik me lekker op mijn werk gestort. Zaterdagavond kwam Ernie were thuis en op zondag zijn we naar het ballet geweest, van de Franse choreograaf Bejart (homofiel, 70+ en maakt nog steeds zeer erotisch-getinte stukken), prachtig. Maandag was een ‘public holiday’ (of althans, zaterdag 4 November was een feestdag, Day of People Unity – de dag waarop De Russische federatie als eenheid wordt gevierd, en daarom kregen we maandag een vrije dag van meneer Poetin) en die middag zijn we samen naar St Petersburg vertrokken. Ik moest daar di en woe zijn om met het lokale team te werken, en Ernie had 2 afspraken daar en vond het wel gezellig om mee te gaan. We zaten in een heel mooi hotel waarvandaan hij gewoon zijn werk kon doen via WiFi. Het was bar en boos in St Pete, maandagavond kwam er een goede sneeuwstorm los, net terwijl wij lekker een rondje stad aan het wandelen waren. We leken wel 2 maanmannetjes met dikke jassen, shapkas (Russische muts met flapjes over de oren), dikke sjaals, handschoenen etc – welkom Russische winter, long time no see!!! Dinsdagavond hadden we een diner met Evgeny (met vorige baas die nu gepromoot is naar MS&P AD Beauty), die met de nieuwe Marketing Directeur Beauty ook 2 dagen in St Pete was. Nieuwe MD is een Duister, Joerg, erg leuke & relaxte vent en we hebben echt een super avondje gehad (Ernie was ook mee). De dag erna heb ik de hele dag met Evgeny en Joerg winkels bekeken en weer veel geleerd.

Weer terug in Moskou stond mijn nieuwe ato op mij te wachten, een nieuwe Mondeo de luxe .... tja, wat moet ik er van zeggen (broertje Bas begon heel hard te lachen toen ik vertelde dat ik nu Mondeo rij omdat het volgens hem een ambtenarenbak is, zonder verder iemand te willen beledigen!). Toen ik mijn nieuwe auto kreeg stond ik er heel beteuterd bij te kijken, en vroeg de carfleet guy of ik niet toch gewoon mijn kleine Focusje mocht houden. Hij viel echt bijna om, keek me met ongeloof in zijn ogen aan, en zei ‘maar het gaat toch om de prestige...?’. En dat is dus precies de spijker op zijn kop; in Moskou gaat het inderdaad om prestige, om uiterlijk vertoon, om elkaar letterlijk van de weg drukken omdat mijn auto duurder is dan de jouwe ... belachelijk natuurlijk en totaal niet belangrijk, maar wel de realiteit van alle dag hier. De eerste paar dagen heb ik alleen maar taxis genomen omdat ik niet in mijn niewe auto durfde te rijden (hij is nl bijna 2 x zo lang als mijn oude Focusje zonder achterbak), maar na een weekend proefrijden met Ernie ben ik er inmiddels helemaal aan gewend en kan ik nu eindelijk ook weer van de luxe van een cd-speler genieten in plaats van de Russische lokale held Yury Antonov (bekende zanger)! Madonna, Robbie, U2, ik vind de files geen enkel probleem meer! Had ik eigenijk al geschreven dat we in september naar het Madonna concert in Moskou zijn geweest, was helemaal super, wat een coole chick! En hoe het was georganiseerd, ongelooflijk, ik hield van te voren mijn hart vast en verwachtte een grote chaos, maar er waren meer dan 7000 (!) politieagenten op de been en ik heb nog nooit zo’n strak georganiseerd evenement meegemaakt (was ook wel beetje angstig, zo veel politie overal waar je keek, gaf niet echt het idee dat je in een vrije democratie rondliep, alhoewel Madonna maar bleef gillen ‘you are free from the Communist regime – you can express yourselves - finally I’m in a free Russia’. Vervolgens zette ze ‘give peace a chance’ in, de Russen keken nogal verbaasd en hadden echt geen idee waar ze het over had, niemand zong mee en op haar beurt stond Madonna nu wat verbaasd te kijken!).

De nieuwe auto lijkt wat meer DPSers aan te trekken (wegpolitie, de tollenaars) want we hebben al weer 2 x moeten briben. De eerste keer zocht Ernie een parkeerplaats, maar overal stonden ‘verboden te parkeren’ borden. Ernie vroeg aan de politie of hij z’n auto hier ergens neer kon zetten, dat kon niet, maar de politie bood wel aan zijn eigen auto even van de stoep (!) te halen, zodat Ernie de zijne daar neer kon zetten, uiteraard tegen ‘persoonlijke betaling’. Een week later gingen we boodschappen doen en reden wij door rood (normalitair niet echt een issue), maar dit keer werden we aangehouden en na het standaard verhaal van ‘groot probleem, we moeten naar de rechtbank’, nam de DPSer met 300 Roebel genoegen (weggepropt in ons rijbewijs wat hij er vervolgens heel handig uithaalde en ons rijbewijs zonder geld weer teruggaf) en wenste ons nog een hele presttige zondag.

Na ons tripje naar St Petersburg, stonden er 2 weken Moskou op het programma, voor ons beiden, hetgeen rust in de tent betekent. Eindelijk weer even normale dagen, tijd om mail weg te werken en door te pakken met een aantal projecten. Vorige week de 1e week, heerlijk gewerkt, en komende week 2e week. Vorige weekend hebben we bij een Chinese expat collega van mij, Emmy, en haar man George gegeten. Ze heten eigenlijk helemaal geen Emmy en George, maar aangezien hun Chinese namen niet uit te spreken zijn, heeft Emmy zichzelf binnen P&G Emmy genoemd, en heeft Michel (ons Belgisch vriendje, ook een P&G-er) George een aantal maanden terug tot George bebombardeerd. Sindsdien noemt George zichelf ook George! Emmy en George wonen in een typische Moskouse compount, hetgeen een soort van expat dorp is met allemaal dezelfde huisjes, een groot hek en een grote bewaker met hond. We hebben een interessante avond gehad! Nu wist ik al dat Chinesen over het algemeen erg vies zijn (volgens onze normen dan), maar dat ze midden in een gesprek hun halve mond luidkeels legen op hun bord, dat hun mond wijdopen staat tijdens het kauwen en praten en dan ze kip met bot en al doorkauwen, daar was ik toch even niet op voorbereid, Ik heb Ernie onder de tafel dus bont & blauw zitten knijpen!! Van afwassen of schoonmaken hebben ze volgens mij ook nog nooit gehoord, en van een huis gezellig maken ook niet (zo stond er 1 bank en 1 hele grote tv in een woonkamer van z’n 30/40 m2, niets aan de muren, geen foto’s of leuke snuisterijen, niets). Ik realiseer me dat dit allemaal wel weer erg denigrerend en verwend Westers klinkt, en dat zij waarschijnlijk onze gewoonten net zo raar vinden al wij die van hun, maar toch, even omschakelen zullen we maar zeggen. Verder was het wel erg gezellig en is het natuurlijk super interessant om hen over China te horen vertellen.


En dan ga ik volgend weekend alweer even naar Nld. Dat was t voor nu – veel liefs & fsivo dobrava (veel voorspoed, de standaard groet in Rusland)! xx Han