Reality hit hard ...

Waar te beginnen? Sinds we terug zijn in Moskou is er al weer zo veel gebeurd. Laten we het er op houden dat ‘reality hit really hard’, het is echt heel erg moeilijk geweest om weer te wennen aan het leven in Moskou, het leven zonder trouwjurk, jubelende vrienden en familie om je heen, cocktails op een tropisch strand, en niet aan werk te hoeven denken. Het is een cliche, en wij dachten ook echt dat het ons niet zou overkomen, maar de after-wedding dip heeft er goed ingehakt! Op 6 augustus zijn we teruggevlogen (na op 5 augustus als cherry on te pie nog even mijn 30e verjaardag te hebben gevierd!), en onze thuiskomst was als vanouds: We kwamen aan net na een Boeing vol Chinezen. Gevolg was dat er bij de customs een paar honderd man voor ons waren, en diegenen die nog nooit in Moskou zijn geweest: Aan georganiseerde rijtjes doen ze hier niet. Het was dus een mensenmassa, specifieker: een Chinese mensenmassa, welke volledig lost was en compleet geshockeerd door het onbeschofte Russische gedrag van de officials. Zelfs de Chinese gids-meisjes met hun bordjes en fluitjes konden de verloren massa niet helpen! Anyways, wij sloten aan in de rij, en na anderhalf uur wachten (mijn stemming was inmiddels volledig omgeslagen van ‘love&happiness’ naar ‘wat is Rusland toch een k@##$ land’) besloot de official in het hokje dat het tijd was voor een pauze (hij had waarschijnlijk trek in een peukie). Terwijl er dus een rij van 25 meter voor zijn hokje stond, sloot hij het loket, lichtje uit, hokje dicht. En denk maar niet dat er een vervanger kwam – het heeft 3 kwartier gebeurd voor er een nieuw iemand kwam en het loket weer open ging. Ik stond echt te briezen, arme Ernie werd er op uit gestuurd om verhaal te halen (uiteraard zonder resultaat, wat zeker niet aan Ernie lag, maar aan die belachelijke rot Russen die werkelijk schijt aan alles mbt service/dienstverlening hebben). Wij zijn toen maar achterin een andere rij gesloten (wat gelukkig snel ging). Na 2 uur stonden we bij de bagage (die inmiddels ergens in een hoek was gesmeten). De volgende ochtend voor het eerst weer naar kantoor gegaan, alwaar ik een geexplodeerde mailbox aantrof (1000+ mails). Ik moet wel zeggen dat mijn collega’s echt heel aardig waren, en zingend met bloemen en een kettinkje mij feliciteerden met huwelijk & verjaardag. Eigenlijk is er de eerste week weinig uit mijn handen gekomen qua werk. Ik heb voornamelijk beetje zitten mijmeren, mooiste foto’s laten zien aan collega’s, geluncht met al mijn expat vrienden (of eigenlijk: met 1 expat vriendinnetje, Saskia, en verder met wat vage kennissen!). Verder was Ernesto de eerste 2 weken na terugkomst (door de week) op business trip naar o.a. Kazachstan en heb ik mijn avonden dus alleen thuis doorgebracht, heb alle foto’s, speeches etc uitgezocht, foto’s bijbesteld, ingeplakt en de mooisten ingelijst. Een voordeel van in het buitenland zitten is wel dat je dit soort dingen dus heel goed kunt regelen. In kan me voorstellen dat je in Nld weer zo druk bent met alle sociale afspraken dan je nooit toekomt aan de puntjes op de i mbt after-huwelijk dingetjes. Ben blij dat ik dat vanuit hier allemaal wel heb kunnen doen, en dat we nu alles super mooi in 3 boeken hebben zitten, incl alle kaartjes die we ontvangen hebben, de kaartjes die aan de bloemen hingen, de speeches, liedjes etc etc.

Ons eerste weekend weer terug in Moskou (tussen Ernie zijn trips door) liepen we (heel erg verliefd, we leken net 2 pubers die 2 weken verkering hadden) over het Rode Plein om zoek naar leuk lunchrestaurantje (om ons 2 jaren verkering & 1 jaar geleden ten huwelijk gevraagd lustra te vieren). Het is een goede Russische gewoonte om als je gaat trouwen een limo te huren en overdag langs bekende Moskouse plekken te rijden voor foto’s (Rode Plein, bekende gebouwen, standbeelden etc). Ieder weekend is het dus een drukte van belang op het Rode Plein. Dat weekend ook weer en er vond zo’n typisch tafereeltje plaats: Een 20 jarig Russische meisje in een spierwitte tutu jurk stond met haar ‘man’ (20 jaar, hoeft zich nog niet te scheren) bij de limo, vergezeld van wat bleek uitziende vrienden en familie. De bruidegom had zo veel (wodka) gezopen dat hij niet meer op zijn benen kon staan en hij hing soort van over de motorkap. De bruid keek als tijdens een willekeurige begravenis. En dit vind plaats om een uurtje of 2 ’s middags. Kunnen jullie je voorstellen hoe die jongen er aan toe was tegen de tijd dat het diner of feest van start ging? Ben ik even blij dat Ernie het allemaal helder en wel heeft volgehouden!

De 2 week hadden we een CBD top management visit, wat voor mij wel goed was want dat dwong me weer serieus aan het werk te gaan. Bob Fregolle (voor de P&Gers onder ons: de CEEMEA CBD chief, de baas van onze CBD Russia/Ukraine Director) kwam polshoogte nemen en 1 van de onderdelen was een National Accounts business update. Mijn NRO team en onze plannen was 1 van de agendapunten en ik mocht dus een presentatie geven aan Bob himself. Was erg leuk en ging goed. Was mijn eerste meeting met hem, en hij is echt een typische extreem over-the-top Amerikaan, maar super aardig en geinteresseerd, en erg energising! Even een klein niet-chronologisch uitstapje, maar wat top management visits betreft zitten we trouwens goed hier in Moskou, deze week was een groot gedeelte van het global MT in Moskou (o.a. AG Leafley, onze CEO, himself, maar ook Bob Mac Donald , Werner Geissler , een hele hoge finance chief en daar was ie weer ... Bob Fregolle), iedereen dus in de stress. De hoge heren hebben 1 van ‘mijn’ winkels bezocht (overigens zonder dat ik er zelf bij was, alleen de CBD director en Lionel ‘mochten’ er bij zijn), en met goed gevolg (met name de co-promotie Oral B Pulsar & onze eigen Blendamed tandpasta oogste veel succes). Afgelopen woendsgavond hebben we een informele meeting gehad met zo’n 50 man in het hotel waar de heren verbleven, en AG heeft een verhaal gehouden (‘lesson of leadership’), vervolgens Q&A en eten, leuk om eens een keer bij te zijn! Nu weer genoeg over P&G gesproken, dus alle niet-P&Gers kunnen weer aanhaken!

23 & 24 Augustus ben ik weer eens naar mijn team in St Pete gegaan, en Menno is voor de gezelligheid meegegaan. Hij was er nog nooit geweest en wilde er graag fotograferen, en omdat ik toch al taxi’s & hotelkamer op kosten van P&G had geregeld, was het voor hem een kans voor een betaalbaar tripje St Pete. Was leuk, lekker samen gegeten, weer even helemaal bijgeouwehoerd, vreselijke vlucht gehad (ik zag echt groen, heel erge turbulentie door slecht weer) en sowiezo heb ik het niet meer zo op vliegen in Rusland (maar goed dus dat Menno met zijn ‘geruststellende’ opmerkingen naast mij zat ... not. Hij wist me te vertellen dat de dag voor ons precies hetzelfde type toestel van dezelfde maatschappij onderweg naar St Pete was verongelukt, iedereen dood). 2 Collega’s van mij waren ook mee naar St Pete, en onderweg sprak ik mijn verbazing uit over het (roekeloze, egoistische en volstrekt belachelijke) gedrag van Russen in het verkeer. Mijn collegas vertelden me toen bloedserieus dat er 2 basisregels zijn die iedere Rus kent en respecteert: 1) Hoe duurder de auto, hoe meer rechten in het verkeer. Een Lada laat een Mercedes dus per definitie voorgaan bij een stoplicht, maar dit geldt ook voor bv een Ford Focus ten opzichte van een For Mondeo. 2) Volg de situatie, niet de regels. Dwz als het licht rood is, maar de situatie er om vraagt om door te rijden, dan rij je door. Ernesto heeft aan deze 2 regels overigens nog een 3e regel toegevoegd: 3) Voetgangers zijn het slijk der aarde, en die laat je per definitie nooit voorgaan. Gezellige boel hier in Rusland he?!

Het weekend na St Pete hadden we het sociaal gezien nogal hectisch, voor Moskouse begrippen dan, we hadden nl 2 eetafspraken! Was erg gezellig allemaal. Zaterdag zijn Saskia & Michel (en kleine Alix) bij ons komen eten, was super, ze kwamen met heerlijke champagne aan om ons huwelijk te vieren, wij hadden geprobeerd uitgebreid te koken (we kwamen niet verder dan een kant & klaar voorafje in de vorm van hapjes van de traiteur, daarna couscous met lamshaasjes en als dessert profiteroles van dezelfde traiteur). Zondagavond hebben we met 4 andere kennissen/vrienden gegeten in een hippe lounch tent in Corky Park, en ook zij kwamen met een tas vol champi en huwelijkscadeautjes aan, het feest duurde dus nog even lekker voort!

Vorige week was weer een druk weekje, Ernie moest een week naar St Pete, ikzelf ben ook 3 dagen op pad geweest. Eerst ben ik (wederom met reisvriendje Menno) 2 dagen naar Volgograd, het vroegere Stalingrad, geweest - zie foto's. Menno heeft 2 dagen lang geroepen ‘Han, er is hier toch een hoop gevochten ... ’, hij is 2 dagen gaan sightsee-en (maar had het eigenlijk na een halve dag wel gehad), ik heb 2 dagen gewerkt en ’s avonds hebben we samen weer gezellg gegeten en hebben hét symbool van Volgograd bezocht, een immens (bijna 90 meter hoog) monument (een vrouw met zwaard) ter nagedachtenis aan de overwinning in WWII. Dit monument staat in een park, waar ook de eeuwige vlam brandt in een soort kerk met op de muren alleen maar namen van gevallen ‘patrionic warriors’, en overal zijn uit de rotsen vechtende soldaten, Soviet tekens etc gehouwen. Er klinken luide oorlogsgeluiden, erg spooky allemaal. Verder is Volgograd een hele grijze, typische Soviet stad, geen aanrader (tenzij de speciale interesse hebt in WWII). ’s Avonds om 11 uur kwam ik thuis uit Volgograd (met ruim 2 uur vertraging), en de volgende ochtend om 5 uur stond de taxi alweer voor de deur om me weer naar het airport te brengen, dit keer voor een dag Rostov. Rostov ligt nog wat zuidelijker dan Volgograd, en dan kom je al terecht richting Zwarte Zee gebied. Het weer was fantastisch, de stad deed veel vriendelijker en wat Zuid-Europeser aan dan bv Volgograd en de stad ligt aan de Don, een bekende rivier (de stad heet officieel ook Rostov-na-Don). Ik heb er een hele goede en productieve dag gehad. ’s Middags ben ik met 1 van de lokale unit managers (super lekkere) shaslick gaan eten, smaakte super en er leek niets aan de hand. Toen ik echter ’s avonds om een uurtje of 10 weer in Moskou terug was, begon mijn buik al hele rare geluiden te maken, en om een lang verhaal kort te maken ben ik 5 dagen goed ziek geweest van de Rostov-se shaslick. Zelfs een glaasje water kwam er 10 minuten later regelrecht weer uit, ik heb eigenlijk niets kunnen eten die dagen, wat weer goed voor de lijn was (na het huwelijk heb ik denk ik toch wel weer 2 of 3 kilo er aan gegeten!). Die vrijdag heb ik dan ook niet gewerkt, en afgelopen maandag en dinsdag ben ik alleen naar kantoor gegaan voor 2 belangrijke meetings (en daarna meteen weer terug naar mijn eigen fijne wc-tje!). Door dit shaslick incident helaas ook hardloop-achterstand opgelopen, ik dacht stiekum nog aan het rennen van een halve marathon op 15 okt (A’dam), maar wordt ‘m denk ik niet meer ... (al heb ik gisteren wel weer 11.5 km zonder moeite gerend, Ernie 33 km ...).

Dit was het voor nu. Ik ga mijn lange onderbroek en wollen sokken aan doen, want het begint alweer goed koud te worden hier (’s nachts rond 0, nu denk ik 5 graden ofzo) ... brrhh.

Veel liefs uit Moskou!